We kunnen ondanks 'kleine probleempjes' terugkijken op een heerlijk motorweekend. Helaas kon Erik door z'n drukke werkzaamheden dit keer niet mee. De zondag voor het motorweekend een appje van Bart: 'er is tijdens het checken van m'n motorfiets een tuitje afgebroken van het koelsysteem'. In het nooorden van Frankrijk -waar Bart woonachtig is- zijn dit soort onderdelen niet zomaar verkrijgbaar. Dit én problemen op de manege hielden in dat Bart niet mee zou gaan.
Dus verzamelde de groep van 5 motormuizen zich op donderdag 14 juli heel bijtijds in Baarn en na een snelle koffie stapten we op voor een rit van exact 500 km. Tot iets voorbij Dortmund bleven we op de Autobahn, om daarna de resterende kilometers over de mooie binnendoorweggetjes te rijden. Maar eerst even voordelig de benzinetanks gevuld natuurlijk! Na een lange, maar prachtige rit reden we rond de klok van half zes Dermbach binnen. De motoren konden veilig gestald worden op de binnenplaats. Dus snel de bagage naar binnen. Dick nam dit wel erg letterlijk en miste in zijn kamer het afstapje, waardoor hij met bagage en al op de bedrand duvelde. Auw!! Gelukkig bleek de schade mee te vallen en zaten we iets later op de binnenplaats van het hotel te genieten van iets kouds. Eigenaar Karl Sell kwam tijdje later de menukaarten brengen en stelde voor om ons te roepen als e.e.a. op tafel stond. Goed idee. Na het overheerlijke diner toch maar weer lekker buiten gaan zitten en genieten van de stilte.
Vrijdag na een veel te uitgebreid ontbijt de motorfietsen gestart voor een mooie rit richting het zuiden. De voorspelde tropische temperaturen haalden we vandaag bij lange na niet, sterker nog we vertrokken met een graadje of 16 bij het hotel. Toen we anderhalf uur later op de Wasserkuppe (950 m.) stonden was de temperatuur gezakt naar 13 graden. Dus snel weer naar warmere plekken. In dit ongelofelijk mooie gebied kom je nauwelijks motorfietsen of zelfs mensen tegen. Een keerzijde is dat er ook bijna geen lunchadressen te vinden zijn. Gelukkig vonden we in Bad Köningshofen op het plein nog een terras. Tja, zegt de eigenaar, er was net een touringcar en ik heb geen enkel broodje meer. Ok, dan doen we het vandaag met een frisje en een flinke taartpunt. Héél veel bochten later reden we Dermbach weer binnen en volgde hetzelfde ritueel als gisteren. Vandaag was er in een zijzaal een verjaardagsfeest en dus gezellig rumoerig. Na de flinke rit van vandaag zocht iedereen iets eerder zijn bed op.
Zaterdag afgesproken om ietsje eerder te ontbijten. We zouden immers weer een lange route gaan maken richting het oosten. We verbaasden ons allemaal over de oneindige slingerweggetjes, de stille dorpjes én de uitgestrekte natuur. Ook de vele huizen bekleed met zwart leisteen blijven mooi. Agnes en ik hadden bedacht dat we bij het geweldige Grillstation zum Schwarzatal zouden stoppen voor zo'n heerlijk broodje met Thüringer bratwurst. Is die gek uitgerekend op vakantie als wij voorbij komen.
Dan zoeken we wel wat in het nabijgelegen Bad Blankenburg, dachten we. Geen terrasje, geen restaurantje te vinden. Dan maar bij de plaatselijke Edeka koffie en broodjes gescoord. Best lekker eigenlijk. Zo, we konden er weer even tegen. Zwierend reden we westwaarts richting Dermbach en stopten onderweg nog even bij Burgruine Liebenstein voor een (drone)fotootje. Op zo'n 40 km. voor Dermbach schat Louk een scherpe bocht even verkeerd in en raakt met z'n voorwiel de vangrail. Aanvankelijk leek het geen probleem, maar er zat een flinke scheur in de band en misschien ook wel schade aan de vorkpoten. En nu....? Adac gebeld en situatie uitgelegd. Sturen binnen 25 minuten afsleepauto. Nadat de 'gezelligste' afsleper van heel Duitsland de motor had opgeladen en de papieren in orde had gemaakt vertrok hij mét motorfiets naar Floh. Louk stapte bij mij op om naar het hotel te rijden, waar we rond half acht aankwamen. In het hotel werd een 50-jarige bruiloft gevierd, dus was het nóg drukker dan gisteren. In afwachting van het diner hebben we gezellig buiten gezeten en de strategie van morgen besproken. Louk wilde wel met de trein, maar dat zou een 'wereldreis' worden. Dus zou Jan de bagage van Louk vervoeren en ik Louk achterop nemen. De mooie binnendoorroute met de vele bochtjes moesten we dan maar even vergeten.
Omdat we de snelste route naar huis zouden rijden hoefden we niet 'midden in de nacht' aan het ontbijt te zitten. Na een hartelijk afscheid van de eigenaar pakten we de bagage op de motoren en verlieten het mooie Dermbach. Op de binnendoorroute naar de Autobahn nog even getankt en daarna kilometers maken. Het werd langzaam warmer en ook mijn achterkant nog eens pijnlijker omdat ik door Louk z'n aanwezigheid niet vrij kon bewegen. Dus op mijn verzoek hebben we regelmatig even gestopt voor een benenstrekpauze. Om vier uur reden we, met ruim 1.600 km. meer op de teller, Baarn weer binnen.
