Vrijdag 26 augustus. Om iets voor half negen vertrokken we met vakantiebepakking op de motoren uit Baarn voor onze -al jaren geplande- Balkantour. Omdat we zo weinig mogelijk snelwegen wilden rijden, verlieten we bij Bad Honnef de A3 en reden door het prachtige Bergische land zuid-oostwaarts, om veel later de A45 over te steken en nog veel meer bochtjes later Hafenlohr-Windheim binnen te rijden. Ons geboekte hotel Zum Hirschen was snel gevonden, het lag namelijk bij de ingang van het dorp. Buienradar bleek vandaag -tot ons geluk- misgegokt te hebben; de beloofde buien bleven weg..... Na ontvangst van onze kamersleutel de bagage in de kamer gezet en daarna de motoren in de garage geparkeerd. Een opfrisbeurt na de 33 graden was hard nodig, het biertje op het mini-terras smaakte daarna extra lekker. Niet heel laat zochten we onze kamer op.

Zaterdag 27 augustus. Kwart over acht (ja, écht waar) zaten we al op de motoren en vonden in Marktheidenfeld een Konditorei, die een heerlijke cappuccino én belegd broodje voor ons had. Precies om 9.00u verlieten we, na ook nog eens getankt te hebben, Marktheidenfeld in de richting Oostenrijkse grens. Ook vandaag geen enkele Autobahnkilometer, maar alleen maar landstrassen. De voorspellingen voor vandaag waren ook niet heel goed, maar het bleef maar droog én warm. Tja, dat ging goed tot Regensburg (what's in the name...) waar we verrast werden door een enorme wolkbreuk. Het water liep m'n schoenen in. Héérlijk!! Dit samen met een behoorlijke omleiding maakte het feest compleet. Gelukkig stopte de regen en konden we het laatste deel van onze route zelfs in een heerlijk zonnetje vervolgen. Tegen half vijf reden we Seibersdorf binnen en stonden iets later voor de deur bij Gasthof zum Kirchenwirt. Natuurlijk was onze kamer op de tweede verdieping, dus alle bagage de trappen opgezeuld. Na een opfrisbeurt onder de heerlijke douche eerst maar eens een ronde door het 'enorme' dorp gemaakt en 20 minuten later een plekje gezocht op het terras van ons hotel. Hier maakten we kennis met eigenaar van de tent, die een voor ons onverstaanbaar dialect sprak en dat ook nog eens in een rap tempo. Gelukkig kwamen de biertjes met dezelfde snelheid. Na het heerlijke hapje eten nog even gezellig nagepraat met 3 Tjechische vrienden, die hier eveneens overnachtten. Eén van hen sprak na 3 literglazen bier 'vloeibaar' Engels, de andere 2 keken er een beetje glazig bij. Uiteindelijk de trappen weer beklommen om eens heerlijk te snurken.

Zondag 28 augustus. Rond negen uur reden we Seibersdorf weer uit, vergezeld door een donkergrijze lucht, om te proberen de Oostenrijkse grens over te steken. Vlak bij de brug over de Inn bleken de aanwijzingen nogal onduidelijk te zijn, waardoor we abusievelijk een B-weg opreden zonder enige afrit, waardoor we 10 minuten later weer bij ons startpunt aankwamen. Dat schoot dus lekker op! Maar goed, om iets na half tien reden we dan toch écht de brug tussen Duitsland en Oostenrijk over. De route voerde langs Mattighofen, de thuishaven van KTM. Lang hielden we het droog, maar in de buurt van de Mondsee begon het langzaam maar zeker steeds harder te regenen. In Bad Ischl was het tijd voor benzine én koffie. Gelukkig was er direct naast het benzinestation een gezellige Gaststube. Toen we een halfuurtje later weer opstapten leek het zowaar droog te zijn. Het rijdt dan toch echt veel lekkerder. Via Tauplitz reden we de prachtige Sölkpass op. Onderweg bij een watervalletje even gestopt voor een fotootje en drone-actie. Ook gezellig gekletst met een zuid-Duitse motorrijder. Na een kilometer of 30 lieten we de pas achter ons. Door het schitterende Stiermarken reden we zuidwaarts richting de Seebergsattel. Opnieuw héél veel haarspeldbochtjes naar boven, waar we op het hoogste punt de grens naar Slovenië overstaken. Een kwartiertje later bereikten we onze bestemming, Camping Cvet Gora. Tanja, de meest vriendelijke campingeigenaresse van Slovenië kwam ons direct persoonlijk begroeten. Na het parkeren van de motoren de bagage naar onze 'houten punttent' gebracht, onder de douche gesprongen en naar het nabijgelegen restaurant gewandeld voor een lokale specialiteit én een koud biertje. Daarna nog even gezellig gepraat met een stel Slowaakse gasten en Tanja, maar toen werd het toch écht tijd om te gaan snurken. En hoe....

Maandag 29 augustus. Lekker lang geslapen in ons bijzondere verblijf en na het ontbijt de spulletjes weer op de motoren geladen. Op naar Demerje (bij Zagreb). Na een prachtige afdaling naar Kranj reden we oostwaarts een prachtige kronkelroute aan de zuidkant van de Karawanken. Bij Celje afgebogen naar het zuiden, richting Trbovlje. Na de eerste haarspeldbochtjes begon het zachtjes te regenen, tot net voor Trbovlje, toen de zwarte lucht écht z'n belofte nakwam. In een buitenwijk zochten we snel een 'schuilplaats' voor dit natte geweld. Bijna een uur hebben we onder een afdak gestaan voordat het ook maar iets minder werd. En toen moesten we ook nog lunchen. Op maps hadden we intussen een Italiaans restaurantje gevonden, op maar 5 minuutjes rijden van onze schuilplek. Na een overheerlijke pizza en een espresso stapten we weer op voor een mooie route langs rivier de Sava, met prachtige rotspartijen aan weerszijden. Natuurlijk als verrassing nog een omleiding via een mooie bergweg. Bij Krsko staken we voor de laatse keer de rivier over en iets later bereikten we de Kroatische grens in Bregana. De Sloveense douanebeamte wilde graag en lang onze paspoorten bekijken. Nou, dat mocht van ons! Een klein half uurtje later reden we Demerje binnen en hadden al snel ons hotel Klet Cinkus gevonden. Bagage naar de kamer gebracht, gedoucht en een flinke wandeling in het uitgestorven dorp gemaakt. Daarna maar eens een Kroatisch biertje geproefd.

Dinsdag 30 augustus. Ook vandaag niet zo heel vroeg opgestaan. Eerst rustig ontbeten en bagage weer op de motoren geplakt. Op naar Bosnië. Het eerste deel van de route ging door een prachtig -en zeer dunbevolkt- natuurgebied. Opvallend waren de vele lege en/of niet herbouwde huizen. In sommige gevallen zelfs complete spookdorpen. Tijd voor koffie. In Glina vonden we Caffe Bar KO met een gezellig terras en heerlijke koffie. Na opnieuw een route door een enorm groen gebied bereikten we bij Novi Grad de Bosnische grens. Dit keer had de Kroatische doanebeamte veel tijd nodig om onze gegevens te controleren. Niet alleen de paspoorten werden grondig bestudeerd, maar ook de kentekens van de motoren werden in de computer ingevoerd. Dan op naar de Bosnische collega's. In tegenstelling tot eerdere ervaringen met deze heren, ging het dit keer heel soepel én kon er zelfs een lachje af! De lange weg naar Banja Luka (M4) bleek een stomvervelende weg te zijn. De snelheidswisselingen waren niet bij te houden. 80, 60, 50 en 40 en dat zo een keer of 1000. Pffffff. En houd je er maar aan, want de Bosnische politie verdient graag iets bij (vooral in de achterzak...). Onderweg bij een Supermarkt met zeer modern restaurant overheerlijk geluncht. Dan het laatste stukje naar Banja Luka. De temperatuur was intussen opgelopen naar een graad of 31 en dan een rondje door de enorm drukke stad. Héérlijk. Bij het grote plein met de bekende Christus Verlosserkathedraal even gestopt voor een foto/filmpje. Maar toen snel de stad weer uit voor bijna de mooiste route tot nu toe langs de rivier Vrbas. Ook hier af en toe gestopt voor een foto en dronefilmpje. Tegen zessen bereikten we Jajce om er aan de andere kant net zo snel weer uit te rijden, waar we ons hotel Konoba Slapovi vonden. Er was een veilige plek naast het restaurant beloofd voor de motoren, maar er was alleen maar een trap! Gelukkig bleek er aan de andere kant van de Konoba een erg smal en steil paadje te zijn waar we naar beneden konden rijden. Iets later zaten we, opgefrist en wel, met een lokaal biertje te genieten van het zicht op de watervallen naast het hotel.

Woensdag 31 augustus. Na een heerlijk ontbijt op het terras eerst maar eens wat foto's gemaakt en de drone uitgelaten. Daarna de wandelschoenen aan voor een flinke tippel naar het centrum van Jajce. Onderweg bleek er een lokale markt te zijn waar echt van alles werd verkocht, van groente tot bijlen. In Jajce eerst even de BH Telecom shop bezocht om een internet-simkaartje voor onze Mifi aan te schaffen. Bosniërs hebben misschien de naam stug te zijn, maar de man van deze shop liet zien dat het ook anders kon. Bijna 20 minuten is hij bezig geweest om ons te assisteren bij het aan de gang krijgen van de simkaart. We hebben hem daarna op het naastgelegen terras maar een kopje koffie aangeboden. En dan wordt het toch echt tijd om de wereldberoemde waterval van Jajce te gaan opzoeken. Via een met vele bloembakken versierde brug bereikten we het uitkijkpunt op deze nogal fors uitgevallen waterval. Tijdens de fotosessie komt er een stoet zwarte auto's met zwaailichten aanrijden, stopt en er stapt een -waarschijnlijk- Bosnische BoBo uit. Toen de delegatie op het uitkijkpunt stond en ik vroeg of ik een foto mocht maken stapte er zo'n klein gedrongen kleerkastje op me af: "I'm police, who are you....". Kleine druktemaker! Na een snelle klim naar het boven de stad gelegen fort maar weer eens richting onze Konoba gewandeld. Het werd intussen aardig donker boven ons hotel, dus maar flink doorgewandeld. We waren nog geen 10 minuten in het hotel toen het losbarstte. Wát een bui! Wel handig om tijdens de regenbui alvast een start te maken met dit vakantieverslag.

Donderdag 1 september. De grijze wolken van gisteravond waren nog niet vertrokken, evenals de regen. Dat zou een natte rit naar Konjic worden. Tijdens het bepakken van de motorfietsen was het gelukkig heel even droog. Binnen de jassen aangetrokken en de helmen opgezet en via hetzelfde paadje weer naar boven gereden. Volgens de medewerkers van Kanoba Slapovi zou er een omleidinkje zijn bij de wegwerkzaamheden op onze route. Helaas was dit niet het geval. Vrachtwagens blokkeerden de afgezette kruizing, dus draaiden we om en kozen zelf voor een alternatieve route. Maar we hadden niets te klagen (behalve over het weer), want ook deze route bleek schitterend te zijn. Net voor Sipovo stopten we toevallig bij een tankstation, dat niet alleen ook een supermarkt was, maar ook nog eens beschikte over een splinternieuwe koffiemachine. Dus benzine én een overheerlijke cappuccino! Een toevallige benzinestationbezoeker zag z'n kans schoon om zijn Duitse taal nog eens op te halen en vertrelde trots over dit 2 maanden geleden geopende station. Langzaam maar zeker begon de weg te klimmen en veel bochtjes later reden we op een uitgestorven hoogvlakte met de mooiste uitzichten. Via prachtige passen en een kronkelende weg door het dal daalden we af naar Jablanica. Langs een indrukwekkend stuwmeer reden we 20 kilometer later Konjic binnen en vonden we 2 kilometer ná het stadje ons hotel Villa Bijela. Gelukkig regende het nog steeds.... Eigenaar Arnel vertelde ons na een hartelijke ontvangst dat door familieomstandigheden het restaurant deze avond gesloten was, maar dat hij zou zorgen voor vervoer naar het centrum, zodat we daar wat konden eten. Perfect opgelost dus.

Vrijdag 2 september. Geen zachtjes tikkende regen op ons zolderraam. Da's lekker! Na een heerlijk ontbijt met een goede bak koffie trokken we de motorkleding aan voor een flinke rondrit richting Mostar. Door het prachtige dal langs de rivier de Neretva daalden we via ontelbare bochtjes af naar Mostar. Onderweg nog even een fotomomentje en gezellig onderhoud met 2 Bosnische politieagenten, nadat we een -door ons op de parkeerplaats gevonden smartphone- aan hen probeerden te slijten. In Mostar vonden we 'toevallig' het terras waar we in 2016 met Gitt&Ebe hadden geluncht. Na een flinke portie Cevapcici's mochten we onze motorjassen en helmen even bij het restaurant parkeren en maakten we een snelle wandeling voor een hernieuwde kennismaking met 'de Brug'. Daarna snel de motoren weer gestart voor een prachtige route via de hoogvlakte van Blidinje. De bochtjes en uitzichten waren opnieuw onbetaalbaar. Een dreigende donkere lucht deed ons besluiten om de binnenvoeringen maar weer in de jassen te doen. Gelukkig kwamen we droog weer aan in Konjic. Omgekleed en op het terras maar eens een biertje gevat. O ja, of we met eten even wilden wachten tot de groep van 24! Nederlanders er ook was... Voorbij was de rust, maar wel gezellig.

Zaterdag 3 september. Alles weer ingepakt en de trappen afgezeuld. Waarom stopppen ze ons overal op de 2e verdieping? De tassen in de motorkoffers gepropt en afscheid genomen van Arnel en zijn vrouw. Nog even naar Konjic gezwaaid en de weg naar Sarajevo opgedraaid. Alweer zo'n prachtige route. Een uur later reden we door Sarajevo, eerst de lelijke buitenwijken en veel later het mooie oude gedeelte, met z'n mooie gebouwen en oude trammetjes. Via Sokolac en Han Pijesak reden we langzaam richting Srebrenica. In Bratunac stopten we bij een supertje om wat eten te scoren. Gelijktijdig stopte er een auto en stapte een Nederlander uit, die onze kentekens had gespot. Dit bleek veteraan Rob -eigenaar van B&B Zomerrust in Potocari- te zijn, die ik enkele weken geleden een mail had gestuurd over de toestand van de wegen in dit gebied. En dan nét achter ons rijden als we hier zijn. Wát een toeval! Na even met Rob te hebben gesproken, stapten we weer op om iets later het dal van Srebrenica binnen te rijden. In Potocari stopten we bij de indrukwekkende begraafplaats met de 8000 graven. Om stil van te worden.... Een mede-bezoeker wilde graag weten waar wij vandaan kwamen (vragen naar de bekende weg). Hij was hier in 1995 en wilde even kwijt: 'The Dutch are crazy'. Maar niet op gereageerd en ook maar niet gevraagd wat hij dan eigenlijk van de veroorzaker van de ellende, de Serviërs vond! We vervolgden onze route door het dal en na Srebrenica klommen we via veel bochtjes naar boven, om heel veel later weer af te zakken en bij de Bajin Basta de Drina én de grens naar Servië over te steken. Maar eerst bij zowel de Bosnische- als Servische douane alle documenten laten zien natuurlijk. We vragen ons steeds af op welke kwaliteiten een douane-beamte hier wordt geselecteerd. Chagrijnig kijken lijkt een van de belangrijkste criteria. Een mooie route door Servië bracht ons een ruim uur later weer aan de volgende Servische/Bosnische grens, waar we opnieuw kennis maakten met een stel lachebekjes. In Visegrad vonden we snel ons prachtige appartement in het centrum -Harmony Apartments- vlak bij de wereldberoemde brug.

Zondag 4 september. Vandaag de motoren lekker laten rusten op de binnenplaats van ons appartement. Eerst maar een koffie scoren op een terrasje met uitzicht op de rivier. Daarna lieten we ons ompraten om een boottochtje te maken op een overmaats badkuip met een hoogbejaarde kapitein. Een halfuur later stonden we weer veilig aan de wal, veel foto's van de brug rijker. Hoogste tijd voor nog een kopje koffie op het terras van Hotel Visegrad met uitzicht op de brug. Daarna het schiereiland verkend om nog wat foto's te maken. Intussen werd het donkerder en donkerder en begon het in de verte te onweren. Snel terug naar ons appartement en daar bleek de WiFi snel genoeg om de Formule 1 in Zandvoort te kunnen bekijken. F1 kijken op een smartphone bleek weer eens een nieuwe ervaring. We vierden Max z'n overwinning op het terras van Restoran Anika aan de overkant van de rivier. Daarna nog even gewerkt aan het vakantieverslag en nu lekker snurken.