Donderdag 15 februari 2018 stond om precies om 11.45uur onze bestelde taxi voor de deur en zoals verwacht stonden we een halfuur later bij de incheckbalie om onze koffer in te leveren bij een allervriendelijkste dame van Emirates Airline. Nog snel even wat winkeltjes bekijken en daarna richting de gate gewandeld, waar de enorme Airbus A380 al op ons stond te wachten. Tjonge, van dichtbij is het apparaat nóg veel groter! Rond een uur of half vier vertrokken we richting Dubai. Slapen lukte niet erg goed, want een stel Yuppenouders had de jongste lawaaimaker niet onder controle en deze heeft zo'n vier uur herrie gemaakt.... Bedankt! In Dubai niet aan de gate, maar met de bus een flinke rit gemaakt over het vliegveld. Dat doodde de tijd wel aardig. Na zo'n 3,5 uur wachten konden we boarden voor de aansluitende vlucht naar Hanoi.

In Hanoi eerst door de Visumcontrole en daarna maar eens op zoek naar de koffers. Dat ging niet écht vlot in Vietnam! Maar uiteindelijk kwamen ze toch voorbij rollen. Snel naar de uitgang om het NRV-bordje te vinden. Dat ging sneller dan de koffer. We werden opgevangen door gids Hiue en reisleider Martin. Vier van onze groep bleken al eerder in Vietnam aangekomen en zouden zich in het hotel aansluiten. Maar van de resterende zestien ontbraken er na bijna een uur wachten nog steeds twee. Uiteindelijk kwamen Greet en Dick om de hoek. Zij hadden nóg veel langer op hun koffers moeten wachten. Ok, op naar de bus.

In de bus richting Hotel Adamas in Hanoi maakten we nader kennis met reisleider Martin én gids Hiue (al moesten we aan z'n Engels nog even wennen...). Onderweg vertelde Martin dat we misschien niet in de allerbeste periode naar Vietnam waren afgereisd. Er wordt -vanaf nu- namelijk nóg een week Tết, het Vietnamese nieuwjaar, gevierd. Dat betekent dat de helft van de inwoners van Hanoi er niet is, maar ook dat heel veel winkels én restaurantjes dicht zijn. O ja, vanwege Tết zijn ook de treinen overvol, dus mocht je een 'eigen' couchette hebben geboekt; dit is niet gelukt. Nog geen kwartier in de bus en al zoveel goede berichten!

Aangekomen in het hotel vertrok iedereen naar z'n kamer om op te frissen of gewoon even wat slaap in te halen. Om een uur of zes verzamelden we beneden voor het gezamenlijke welkomstdiner, maar niet voordat Martin 'even kort' uitleg gaf over de komende rondreis door Vietnam. Iets later zaten we weer in de bus, onderweg naar het restaurant in een gezellig druk gedeelte van Hanoi, de oudste hoofdstad Z-O Azië. Zou het dan toch nog meevallen? In het restaurant vond iedereen snel een plekje aan de lange tafel en het duurde dan ook niet lang voordat het eerste échte Vietnamese biertje op tafel stond. Mmmm, die smaakte. Terug in het hotel geprobeerd het record te verbreken: "Hoeveel personen gaan er in een lift". Toen Dick ook nog eens een huppeltje deed (doe ik altijd, vertelde hij later), gaf de lift met een laatste 'zucht' de moed op. Licht uit en lift stopt.... Met de lampjes van de telefoons snel wat licht gemaakt en maar eens op de noodknop gedrukt. Ehhh, niets te horen. Al snel werd het nogal warm in de lift en werden vooral de dames erg onrustig. Maar eens omgedraaid in de overvolle lift om de deur(en) proberen op te maken. Binnendeuren waren zo open en na wat 'gepiel' de blokkering voor de buitenste deur gevonden. Bleek dat we zo'n 30 cm. boven een verdieping waren gestrand. Snel eruit, spulletjes in de kamer gelegd en daarna een biertje gescoord in de naburige pub.

De volgende dag na een heerlijk ontbijt op de 15e verdieping de bus weer in voor een bezoek aan de Tempel van de Literatuur, het oudste bouwwerk van Hanoi in 1070 opgericht ter ere van de Chinese filosoof Confucius en gebruikt als opleidingsinstituut voor toekomstige mandarijnen. Door het Tết-feest vielen we met onze neus in de boter, want in de tempel was nét een ceremonie aan de gang. Wat een kleuren! Daarna naar de Maison Centrale, beter bekend als Hoa Lo Prison, gebouwd in 1896 voor 450 gevangen. In de jaren dertig van de 20e eeuw bewoond door ca. 2000 gevangenen en berucht geworden in de Vietnam-oorlog. Snel de bus weer in voor een wandeling naar de Ngoc Son Tempel met z'n meest gefotografeerde bruggetje in het prachtige Hoan Kiemmeer. Volgens de legende kreeg generaal Le Loi begin 15e eeuw tijdens de Chinese bezetting een magisch zwaard aangeboden door een gouden schildpad uit het meer, waarmee hij de Chinezen verdreef en zelf keizer werd.Tijdens het Tết-feest extra druk pagode bezoek op het eilandje ter herdenking van deze gebeurtenis. Hier werd ook duidelijk dat Vietnamezen altijd haast hebben. Op het bruggetje werd ik op m'n billen getikt door een haastige hoogbejaarde Vietnamese van een jaar of 90 en 1.50 M. hoog. Ze moest en zou mij inhalen ;-)

Na het tempelbezoek werd het tijd voor de lunch, dus wandelden we met z'n allen achter Martin aan de oude wijk in. Op de bovenverdieping van één van de restaurantjes stonden de lange tafels al voor ons klaar. Na een (te) uitgebreide lunch sjokten we weer terug naar de bus om het mausolem van Ho Chi Minh te bezoeken en z'n werkhuis met bijbehorende park. Helaas ging de riksja tour niet door. Te weinig riksja's door Tết zei Martin. Dan maar met de bus naar het hoogtepunt van onze Vietnam-reis, namelijk de waterpoppenshow... De helft van de groep sliep binnen 5 minuten en de andere helft probeerde z'n lachen in te houden. Voor Vietnamezen waarschijnlijk iets speciaals, maar voor ons als westerling voelde het meer als kindervoorstelling. Het grootste deel van de groep bleef daarna in het oude stadscentrum om de oude wijk nog wat beter te bekijken en wat te eten. Het op Tripadvisor uitgezochte restaurant bleek helaas dicht. Het uitgezochte alternatief was jammergenoeg dramatisch slecht. Na het afrekenen, dat ook niet helemaal soepel verliep, maar snel richting het hotel gewandeld. O ja, Dick en Greet kwamen er na minuut of vijf achter dat hun camera nog op tafel lag. Iets later konden we dan toch op weg. Vandaag geen afsluitend biertje, maar direct naar de kamer.