Havana - 8 en 9 januari 2016

Vrijdag 8 januari begint als een bewolkte dag. Tijdens ons bezoek aan de plaatselijke rum- en sigarenfabriek begint het zachtjes te spatten. De verrassing blijkt te bestaan uit een cappuccino die wordt aangevuld met een brandende straal rum. Leuke show en vooral erg lekkere koffie. Terug in de bus wordt het steeds grijzer. We komen aan bij het huis van Hemingway. Na wat informatie van Eduardo krijgen we de gelegenheid om rond te wandelen. Na een kleine ronde en een aantal foto's gaat het steeds harder regenen. Ik besluit terug te gaan naar de bus en kom Juan Carlos onderweg tegen bij een buitenbar in de tuin onder een afgespannen zeil. Ook goed. Hier wordt ook nog eens suikerriet geperst en gebruikt voor een drankje. Daarna hardlopend richting bus.

Onderweg naar het vissersdorpje Cojimar gaat het steeds harder regenen. Rennend gaat een enkeling de bus uit om een foto te maken van het standbeeld van Hemingway. Zelfs de straatmuzikanten komen hun schuilplaats niet uit. Snel weer terug naar Havana. Nadat Juan Carlos ons vlakbij het oude centrum heeft afgezet wordt het steeds droger en vooral warmer. Nadat we de kerk hebben bekeken wandelen we gezamenlijk naar Bodeguita de Medio, de stamkroeg van Ernst Hemmingway (My mojito in La Bodeguita, My daiquiri in El Floridita” – Ernest Hemingway"). Ook een paar van onze groep plaatsten hun naam op de volgekalkte muren. De Mojito's en diner gingen hier voornamelijk snel. Er stond immers alweer een nieuwe groep te wachten. Gewoon van buiten bekijken en ergens anders eten is dus het advies. Voor de deur namen we afscheid van Eduardo en de rest voor onze vrije middag in Havana. Na heel veel omzwervingen en veel tijd later vonden we een plekje om even te zitten aan de boulevard. Hé, twee deuren verderop een Russisch restaurant, "Nazdarovie". Op tripadvisor kwam het er zeer goed uit, dus wat let ons. Na drie steile trappen kwamen we in een keurig verzorgd restaurant uit, met prachtig uitzicht op de baai van Havana. Voor het eerst van ons leven zaten we aan de Borsjtsj-soep. Heerlijk. Ook oma kwam nog even dansen en zingen. We waanden ons in een scene van Allo allo.... Na het eten een taxi gezocht en naar het hotel gebracht met een Lada van ruim voor Tsjernobyl. Het ding ging in de bochten net zoveel opzij als naar voren. En stinken naar benzine! We hebben het overleefd. Natuurlijk zaten er nog verdwaalde kaarters bij het zwembad.

Het is écht waar, onze laatste dag in Havana is aangebroken. Na het ontbijt snel de bus in om er een paar kilometer verderop weer uitgeknikkerd te worden. We gaan vandaag een stadtoer maken met paardekoetsen. Leuk om op deze manier de stad te bekijken. Op verschillende plekken werd er even gestopt. Peter H. had het al twee weken over het John Lennon park en waar stoppen we? Juist. Ook een stop bij het Plein van de Revolutie om foto's te maken. Daarna nog even langs bij het Militair Museum voor een paar snelle foto's, waarna we werden afgezet bij het oude centrum voor een stadstour met Eduardo. Voor de lunch kwamen terecht in het gezellig La Mina restaurant. Hierna volgde de rest van de wandeling. Tegen het einde van de middag bereikten we de plaats van de oldtimers die ons bij het hotel zouden afzetten. Dit was een prachtige afsluiting van onze reis door Cuba.

Maar we wilden vanavond nog wel één keer met z'n allen wat eten. Volgens Venkat en Latha kon je bij de Italiaan in het hotel verderop prima eten. Na inventarisatie bleek iedereen mee te willen en zouden Rian en Agnes de reservering gaan regelen. Tot grote verbazing van de restauranthouder was er al door een andere groep uit ons hotel gereserveer (dat heb ik nog nooit meegemaakt). Als uitwijk hebben de dames toen maar gereserveerd in de pianobar op de 11e verdieping en kwamen het 'slechte' nieuws melden bij de zwembadzitters. Net voordat we vertrokken bij ons hotel meldde Venkat dat hij zo vriendelijk was geweest om vanmiddag even bij het Italiaanse restaurant te reserveren. Ze waren toch in de buurt. Dus wel pizza vanavond, maar wie vertelt het de ober van de pianobar..... Het is gelukkig goedgekomen. Na een supergezellige laatste avond maar voorzichtig de koffer ingepakt.

Eerst zou Juan Carlos de mensen naar het vliegveld brengen (groot gejuich), toen ineens de anderen naar Varadero (opnieuw gejuich). Maar ja, wat krijg je als twee honden vechten om een been? Na het afscheid van Eduardo en een emotioneel afscheid van Juan Carlos zwaaiden beiden ons uit terwijl de twee groepen in kleinere bussen naar respectievelijk vliegveld en Varadero werden gebracht.