Na het ontbijt weer in de auto gesprongen. Op naar Aurangabad. Nee, Andrew had vandaag geen kaart nodig om z'n woonplaats te vinden. Rond lunchtijd reden we Aurangbad binnen en stonden al snel voor Hotel VITS. We spraken met Andrew af om na de lunch nog even wat in Aurangabad te gaan bekijken. Onderweg had de TO ons al een betaalbewijs voor de komende 3 nachten gestuurd. Nu geen gedoe aan de receptie dus. Thuis hadden we op Tripadvisor al het restaurant Tandoor aan de overkant van ons hotel gevonden, waar we een heerlijke curry deelden en deze wegspoelde met een al net zo lekkere Kingfisher.

's Middags stond Andrew alweer voor de deur. Eerst naar de Panchakki (volgens de reisinformatie een 'stunning watermill'). Na het netjes betalen van de toegangstickets hebben we rondgekeken, maar deze indrukwekkende watermolen nooit gezien, tenzij het de muur was waar wat water langs naar beneden liep. Maar ja, dat heeft onze garage ook.... In de buurt nog even wat rondgekeken en foto's gemaakt. Onder andere van de plaatselijke bakker, die er op stond dat we 2 broodjes van hem aannamen. Hierna naar de kleine versie van de Taj Mahal in Agra, namelijk de Bibi ka Maqbara (voltooid in 1678). Terug bij het hotel afscheid genomen van Andrew. Hij verwachtte niet dat hij ons morgen naar de Ajanta Caves zou brengen. Diezelfde avond krijgen we een mail van de TO met als bijlage schrijven van het Indiase Government i.z. beperking binnenlandse reizen toeristen. Het coronavirus heeft ook India in z'n greep. We proberen informatie in te winnen bij het Nederlandse Consulaat in Mumbai. Erg aardig, maar geen enkele zinnige informatie! We besluiten ondanks de spanning maar even af te wachten.

De volgende dag gaan we gewoon naar de Ajanta Caves (Unesco site). Om iets na zevenen staat driver Vicky voor de deur. Het belooft een lange rit te worden. Slechts 125 km., maar zo'n beroerde weg dat je er 3 uur over doet. Nou dat klopte aardig. Aangekomen moesten we de verkopers van allerhande rotzooi van ons afslaan. Zij verkochten niets meer, omdat alle toeristen inmiddels wegbleven. Met een krakkemikkige shuttle bus werden we vervoerd naar de ingang van de caves. De grotten liggen in een hoefijzer vormig ravijn. Het complex omvat 28 boeddistische grottempels gebouwd tussen de 2e eeuw v Chr. tot de 6e eeuw na Chr. en bevat een schat aan oude kunst zien. Een flinke wandeling van een uurtje of 2 en veel foto's later waren we terug bij de ingang. Via dezelfde schuddende weg weer terug naar Aurangabad.

De volgende dag ondanks de steeds vervelender berichten over het reizen in India toch besloten om naar de Ellora Caves te gaan (ook Unesco site). Dat was een goede beslissing, want twee dagen na ons bezoek sloot ook deze voor bezoekers. Bij de Ellora caves waren ook de toeristen massaal weggebleven. Wel handig voor de foto's. Bij de ingang ontmoeten we een grote groep uit Gujarat, die persé met Agnes op de foto wilde voor de indrukwekkende Kailashtempel (8e en 9e eeuw na Chr.), het hoogtepunt van Ellora. Okee. Hierna onze wandeling gestart langs de indrukwekkende caves, waarvan er 34 open zijn voor publiek. Er zijn 12 boeddhistische en 16 hindoeïstische grottempels uitgegraven tussen 500 - 870 na Chr. en nog 5 jaïnistische grotten uit 800-1100 na Chr. We hebben ze niet allemaal bekeken, maar waren uiteindelijk een uur of vier onder de pannen. Prachtig! Op de terugweg de 750 treden naar het Daulatabad Fort maar even overgeslagen. Pufheet (35 C) en onze voeten weigerden dienst. Terug in het hotel even snel opgefrist en met de TukTuk nog even naar een plaatselijke markt. Dat hier weinig van die witten komen was duidelijk. Ze vielen bijna van de brommers af.

Uit alle informatie van internet én thuisfront werd pijnlijk duidelijk dat we onze reis moesten afbreken. De KLM was op alle manieren onbereikbaar, vanuit India via WhatsApp en Facebook. Neef Paul heeft in Nederland werkelijk uren tevergeefs geprobeerd om ze telefonisch te bereiken om onze terugvlucht om te boeken. Ok, dan zit er niets anders op dan een nieuwe vlucht te boeken. In de spelonken van het hotel vonden een een werkende computer, waarmee we een vlucht konden boeken op zondag 22 maart, dus precies een week vroeger dan gepland. Gelukt, we gaan naar huis (dachten we...).