De volgende dag blijkt touroperator (TO*) hotel betaald te hebben. Ook krijgen we na het ontbijt een mail dat driver Ajay onderweg is. 9.00u wordt natuurlijk weer 10.00u, maar dan verschijnt de zeer vriendelijke Ajay, die eigenlijk Andrew blijkt te heten. De koffers gaan in de auto en na een hartelijk afscheid van de hotelmedewerkers vertrekken we richting Matheran. Door beschadigingen aan het spoor door het regenseizoen is helaas niet het volledige traject tussen Neral en Matheran open, maar moeten we het doen met een verkorte versie vanaf Aman Lodge. Maar we gaan in ieder geval met de toytrain naar boven! Na het kopen van een ticket om gebruik te maken van een corridor naar het station, ja écht waar, kopen we voor 90 rupees een enkeltje bij de stationschef. Na alle bijzondere taferelen op dit hooggelegen station te hebben gadegeslagen en veel foto's te hebben gemaakt, begint één van de stationsmedewerkers te gebaren: trein komt! En ja hoor, ergens tussen de bosjes klinkt het ronkende geluid van een dieselmotor en nog iets later verschijnt de rood-geel-groene minitrein om de bocht. Een kwartiertje later vertrekt het historische apparaat puffend de berg op. Een klein halfuurtje later bereiken we Matheran. Het aanbod om ons op paarden naar het hotel te laten vervoeren slaan we af. Bovendien hebben immers allleen maar een rugzak bij ons.

Een flinke wandeling later bereiken we een soort 'spookhuis' midden in het bos. Gelukkig dat er een bord Verandah in de Forrest stond..... Aangekomen bij het enorme huis bleek alles open, maar niemand aanwezig. Na lang roepen komt ineens manager Ratheesh om de bocht. Na een eerste instantie koel welkom meldt hij, o ja, er is niet betaald door jullie TO. Zou het wennen? Eerst maar even lunchen. Besloten om eerst maar even de geplande wandelingen naar de uitzichtpunten te maken. Van Ratheesh kregen we een sla-de-apen-van-je-af-stok mee en de instructie om uiterlijk om 17.00u terug te zijn. Met rode schoenen en voeten van de rode grond kwamen we 2 uurtjes later weer terug bij het hotel. Na heel veel belpogingen, met hulp van Ratheesh, uiteindelijk TO aan de telefoon. Ok, sorry sir, ik zal betalen en het gebeurt niet meer (tuuuuurlijk). Een halfuurtje later laat Ratheehs ons de betaling zien. Om 19.00u nemen we -met z'n tweetjes- plaats aan de 18-persoons tafel in de historische eetzaal. De curry smaakt voortreffelijk. Omdat je het wandelingetje na het eten hier beter uit je hoofd kunt later, lagen we vroeg, héél vroeg in ons enorme bed in de al net zo grote kamer. Wat was het hier stil!

Omdat we de trein van 9.30u naar Aman Lodge wilden halen, hadden we besloten nu wel gebruik te maken van een rit per paard, want om nou met knalrode schoenen in de trein te gaan zitten. Dus ontbeten we heel vroeg, de paardenman zou al om 8.15 u voor de deur staan. Na afscheid te hebben genomen van Ratheesh en het aanwezige personeel hesen we ons op 'onze' paarden. Na een ruim halfuur bereikten we het stationnetje. Tjonge, da's lekker vlot. Opnieuw een enkeltje gekocht en tijdje later dezelfde route met Andrew weer naar beneden gereden.