Donderdag 15 juli. De dag waar we met z'n zevenen zo lang naar hadden uitgekeken. Nog even een laatste WhatsApp-berichtje van- en aan Bart, die vanuit Frankrijk zou 'aanhaken' en toen was het tijd om op te stappen. Uit de dreigende grijze wolken viel tot nu toe nauwelijks regen van betekenis, dus dat scheelde weer. Rond half elf draaiden we bij Oberhausen de A3 op. Door het langzaamrijdende verkeer ging de snelheid er rap weer uit. Enkele tellen later verscheen er in onze spiegels een enorme colonne voertuigen van allerlei verschillende hulpdiensten, onderweg naar hoogwatergebieden. Na zo'n 30 kilometer verlieten we bij Ratingen gelukkig de autobahn, om onze route naar Urbar binnendoor te vervolgen. Door de ontelbare omleidingen konden we de uitgezette route niet overal volgen. Voorrijder Agnes wist de route steeds weer kunstig op te pakken. De normaal gesproken zo rustige smalle motorweggetjes waren nu overvol door het sluipverkeer. Zelfs veel te brede vrachtwagens, die elkaar dan ook nog eens moesten passeren. Dat ging op een plek dan ook maar nét goed; het scheelde maar een haar of de grote vrachtwagen was het lager gelegen weiland in gekieperd. Verder zuidelijk werd het rustiger en na een lunch in Much kon het gas er weer op.

Om iets over half zes reden we het hoger gelegen Urbar in, waar we al snel Beckmanss Winzerhaus hadden gevonden. De wedstrijd 'wie zit er het eerst op het terras' werd alweer gewonnen door Louk.... Precies op tijd om Bart te ontvangen. Het duurde niet heel erg lang voordat de complete groep aan onze zelfbedachte stammtisch zat. Het bleef nog lang gezellig, maar niet zo héél erg lang. De motorkilometers en het kleine biertje vergde zijn tol en bijtijds zocht iedereen z'n bedje op.

Vrijdag 16 juli. Na een heerlijk ontbijt werd de motorkleding weer aangetrokken. Klaar voor een mooi motorrondje. Ehhhhh, ik kan m'n sleutel niet vinden zegt Louk..... Na een tijdrovende zoektocht zegt Jan tegen Louk: 'Kijk, ik stop mijn sleutel altijd in m'n jaszak en vist met een groots gebaar Louk z'n sleutel uit z'n jas!!'. Dat zal hij nog héél lang moeten horen.  Maar goed, er kon gestart worden. Na een paar bochtjes meldt Erik: 'Ik moet eigenlijk wel tanken'. Laten de tankstations in dit gebied nou niet dikgezaaid zijn. Omdat zowel Erik als Louk steeds zenuwachtiger begonnen te kijken, ben ik maar even alleen op zoek gegaan en de groep achtergelaten in een dorpje. Nét voor Kastellaun pomp gevonden en dit doorgegeven aan Agnes. Een kleine 10 minuten later konden we mét gevulde tank onze route weer oppakken.

Al snel bleek dat de weg langs de Moezel niet berijdbaar was en konden we bij Burgen niet naar beneden. Een vriendelijke dorpsbewoner wist te vertellen dat we bij Treis-Karden wél de brug over konden. Zo gezegd, zo gedaan. Beneden aangekomen werd de chaos al snel duidelijk. De Moezel bleek zo'n 8 M hoger te staan dan normaal. Na de brug konden we via een soort nood-spoorovergang naar Treis-Karden komen. Hier even geparkeerd om de situatie te bekijken en wat foto's te maken. Daarna op een terrasje in het dorp gestopt voor een snelle lunch. Door een omleiding konden we het mooie weggetje nét voor Cochem niet in en besloten dan toch maar even in de stad zelf te gaan kijken. Wát een ravage en wat een trieste aanblik. Bij Cochem meteen maar de brug overgestoken en de route enigszins aangepast. Nog even laatste stop ergens op een dorpspleintje en toen de laatste bochtjes richting Urbar, waar we alweer rond half zes aankwamen. Vandaag ietsje frisser, dus na het eten onze tafel maar verruild voor een binnenexemplaar!

Zaterdag 17 juli. Vandaag ging onze route richting Bingen, maar eerst maar even tanken in Oberwesel. Na het tanken had Eriks motor geen puf meer en startte niet. Oeps.... Aanduwen lukte niet, maar de vriendelijke buurman mét garagebedrijf was zo aardig om even een jumpstarter aan te sluiten. We konden weer op pad. Bij Bingen ging onze route het binnenland in en na de mooiste weggetjes en afdalingen tussen de wijnranken moesten we even de benen strekken. Tot opluchting van Erik startte zijn motor nu gewoon. Alweer ontelbare bochtjes later bereikten we de brug bij Piesport, die open was. Bart z'n oplettendheid zorgde ervoor, dat we iets later op een terrasje van een overheerlijke lunch zaten te genieten. Daarna met vollle snelheid de mooie bochtjes bij Piesport naar boven.

Tot nu hadden we -tot onze verbazing- nog steeds de uitgezette route kunnen volgen. Bij Alf wilde Agnes nog heel even op de kaart kijken, omdat de weg naar Zell afgesloten bleek. Opnieuw gooide Eriks motor roet in het eten door niet te starten. Ook de door Bart 'geregelde' startkabels en hulp van een dorpbewoner werkten niet. Dan de ADAC maar bellen. Een uur later verschijnt een vriendelijke, maar gehaaste ADAC-meneer. Boel doorgemeten en de accu bleek niet- of nauwelijks geladen te worden. Zijn advies was om na het starten zo snel mogelijk naar het hotel te rijden. De man was nog niet de bocht om of de motor slaat af.... Opnieuw overleg met ANWB en besloten de motor achter te laten bij een plaatselijk hotel en te laten repatriëren naar Nederland. Het hotel met motorstalling bleek op zo'n kleine kilometer aan de andere kant van het dorp te zijn, dus kon het spelletje motorduwen bij 27 graden gaan beginnen. Rond 19.00u waren we terug bij Dick en Louk die op de motoren hadden gepast. Intussen was nét de weg naar Zell geopend en konden we de snelste weg naar het hotel nemen. 50 minuten later reden we het dorp binnen en nog geen kwartier later zaten we onze enorme dorst te lessen. Het eten smaakte nog beter dan voordien. Om Erik niet z'n verjaardags-enveloppe op de rommelige vertrekdag te overhandigen, hebben we dit maar bij het biertje gedaan. Wel hebben we om 12.00u nog even zachtjes gezongen, dit tot grote vreugde van de hoteleigenaar...

Zondag 18 juli. Helaas weer tijd om naar huis te gaan. Omdat de treinen richting Nederland door het hoge water niet reden besloot Erik dan toch maar bij mij achterop te stappen. Na het verdelen van z'n bagage en het afscheid nemen van Bart verlieten we Urbar. De route richting Venlo konden we vandaag vergeten, dus bij Koblenz opnieuw de brug overgestoken en een mooie binnendoorroute richting Bonn gereden. Erik trakteerde nog op een koffie en een enorme taartpunt bij een Konditorei op onze route. Omdat er een stevige file stond op de A3, had Agnes een handige sluiproute via de B59 gevonden. Dat scheelde. Tja, dan rijd je nog geen halfuur later de volgende file in. We maakten dankbaar gebruik van de ruimte die men in Duitsland bij calamiteiten maakt, maar zo'n 10 minuten later stonden wij dan -weliswaar vooraan- ook stil. De automobilisten stonden er al ruim 30 minuten, dus het zou nog wel even duren. Na een kwartiertje begint er beweging te komen, dus snel jassen weer aan en gas er op. Bij Elten nog even wat betaalbare benzine getankt en opgestapt voor het laatste stukje naar huis.

Dit was een héél bijzonder motorweekend, maar opnieuw méér dan gezellig. We gaan het volgend jaar weer proberen, maar dan zonder alle sores. Nu weten we tenminste wel waar we de sleutels moeten zoeken.......