Nooit gaan we naar hetzelfde Griekse eiland, maar twee jaar geleden wisten we al dat we opnieuw een keer naar Karpathos zouden gaan. Wát een heerlijk klein en gastvrij eiland. Op 13 juni bracht Louk ons naar het station en een uurtje of zes later stapten we op het minivliegveld van Karpathos in het busje naar ons hotel Athena Palace in Arkasa. Ja, we hadden zelfs dezelfde plaats gekozen.... Na een hartelijke ontvangst door eigenaresse Joanna onze prachtige kamer mét zeezicht bewonderd en toen snel naar het gezellige pleintje van Arkasa om een hapje te eten. Het was op dit moment een graadje of 40, dus de Grieken klaagden steen en been. Leken wel Nederlanders.

De volgende ochtend een bericht van Giorgos van Suntrust Rent a Car om onze huurauto af te leveren: 'ben er over 10 minuten'. Ehhhh, we hadden de auto pas vanaf zaterdag gehuurd! Beneden stond de altijd breed grijnzende Giorgos om de sleutels te overhandigen. Morgen, morgen..... geen probleem. Ik laat de auto hier, je hoeft deze dag niet te betalen en mag hem gewoon gebruiken. En weg was hij weer. Eerst maar eens lekker aan het heerlijke zwembad liggen en bijkomen van de reis. Tja, als je dan toch een auto hebt staan, dan kan je natuurlijk ook even wat lunchen in Finiki. Na de lunch ons ligbedje weer opgezocht en 's avonds maar weer naar Finiki voor een visje, maar eerst even gedag zeggen bij Fotini en Yannick, de eigenaars van ons hotel in 2022. 

Zaterdag onze geweldige Seat Mii (kopie van onze Up!) gestart voor een rondje Pyles en Othos. Natuurlijk hadden we deze plaatsjes twee jaar geleden allemaal al gezien en foto's gemaakt, maar het was opnieuw leuk om door de straatjes van deze dorpjes te wandelen. En zelfs verrassende foto's te maken, zoals van de visboer die nét op het juiste moment in Pyles z'n waar aan de man probeerde te brengen. Hij zocht twee van z'n grootste vissen uit voor de foto. In Othos natuurlijk een frisje op ons 'vaste' terrasje en daarna de drone even uitgelaten. Dit zou meteen de laatste vliegactie zijn, want de dag erna begon het me toch te waaien en dat is nooit meer gestopt. Bijkomend voordeel dat het ook meteen stuk aangenamer werd. In Pigadia de auto boven in het stadje geparkeerd en langs de haven gewandeld en daarna een terrasje opgezocht voor de lunch. Uitkijkend over de mooie baai zagen we hier voor het eerst 'De Schilder'. Uit een ondergekliederd busje met ladders stapt een minischilder met een veel te lange korte broek voor een snel bezoekje bij de buren. Door z'n postuur én de broek viel hij ons op. Deze man zou vervolgens als een rode draad door onze vakantie lopen, want daarna kwamen we hem werkelijk overal tegen; stalkte hij ons, of wij hem...?

Zondag maar eens richting Lefkos gereden met het idee om aan het strand te gaan liggen. Niet alleen de toeristen, maar werkelijk alle Grieken hadden hetzelfde idee. Tja, zondag te laat naar het strand gaan is niet het beste idee. Via de mooie kustweg reden we weer richting Finiki. We hadden goede beoordelingen gelezen over een lokaal visrestaurant en wilden er even op de kaart kijken. In Finiki natuurlijk eerst even naar het boven het dorpje gelegen kapelletje gewandeld om van het uitzicht te genieten. Beneden in het straatje zagen we een overvol terras bij een restaurant, dat we 2 jaar geleden hadden gemist. Dat klopte, want Immakolata bleek net 2 weken z'n deuren te hebben geopend. Dus hier tussen de vele locals maar aangeschoven voor de lunch en dat bleek een schot in de roos. Moeder en dochter in de keuken bleken voortreffelijk te kunnen koken. Dus meteen maar voor dezelfde avond gereserveerd. Aan het zwembad maar even bijgekomen van alle indrukken én het Alpha biertje.

Maandag na de zwembadsessie het blik gestart voor een rondje Menetes. Hier natuurlijk weer een wandeling naar de kerk en vervolgens een kleine klim door de steegjes naar boven. En dan is het ineens weer lunchtijd. Op het terras van Taverna Perdika was nog een winderig plekje in de schaduw. De verse jus en het heerlijke broodje feta/tomaat smaakten voortreffelijk. We konden er weer even tegen. Vervolgens naar het het surfstrand vlakbij de luchthaven gereden om wat foto's te maken bij de plaatselijke surfschool. De wind was intussen alleen maar toegenomen, dus de kleurrijke zeiltjes schoten over het water. 's Avonds heerlijk bij Petalouda in het dorp gegeten. Hier kwam 'De Schilder' de bocht om en ging aan een tafeltje naast ons zitten. Dat we hem herkenden van z'n bezoek aan de hoofdstad maakte indruk. Toen Agnes hem ook nog eens een foto van z'n busje aan de kade liet zien, zag je hem denken: 'er lopen er meer los, dan er vast zitten....'.

Dinsdag maar eens naar Olympos. Een prachtige rit langs de westkust om ergens halverwege over te steken naar de indrukwekkend oostkust met z'n rotspartijen en vallende stenen (niet bij ons gelukkig). Onderweg gestopt voor en fotomomentje bij een prachtig kerkje. Iets later stopten hier achter ons Zweedse Thomas en z'n vrouw. Deze wereldreizigers waren in voor een praatje en dat hebben we dan ook gezellig gedaan. Maar toen werd het tijd om afscheid te nemen en onze reis naar Olympos te vervolgen. Was het twee jaar geleden erg rustig, met een paar auto's op de parkeerplaats, nu waren de auto's niet meer te tellen en moesten we ergens langs de weg ons blik achterlaten. Eenmaal in het mooi gelegen dorpje bleken de vele bezoekers zich in de ontelbare steegjes te hebben verspreid. Bijna de eerste toeristen die we tegen kwamen waren Thomas en z'n vrouw! We verlieten al snel de toeristische hoofdweg met de vele winkeltjes en 'ontdekten' hierdoor een minimuseum van een plaatselijke schilder. Na oneindig geslenter door de vele straatjes en steegjes een frisje genomen op één van de vele terrasjes met onbetaalbaar uitzicht. Daarna afgezakt naar Diafani, een rustig dorpje aan het strand. Hier maar eens een terrasje opgezocht voor een kakelverse portie calamares. De eigenaars van Rahati Restaurant bleken heerlijke mafkezen te zijn. Na een hartelijk afscheid kregen we bij een volgend terras ingefluisterd: 'next time here and that woman is crazy'. De buren waren duidelijk geen vrienden.

Woensdag heerlijk aan het strand in Lefkos te gelegen. Donderdag eerst maar weer eens geluierd/gelezen bij het zwembad. Vandaag bedacht om eens te lunchen bij het restaurantje Under the Trees. We waren hier al zo vaak voorbij gereden, maar nooit gestopt. We lopen het terras op en horen ineens: 'Hey, you'. Bleken Zweedse Thomas en z'n vrouw hier ook toevallig te zitten. Karpathos is niet heel groot, maar dit is toch wel toeval. Na een heerlijke lunch de berg op gereden en via Othos naar Aperi gereden om het dorpje eindelijk eens te bekijken. Het dorpje bleek niet heel fotogeniek, dus stapten we na een frisje op het kneuterige terrasje van Το Παραδοσιακό weer in de auto en reden via de luchthaven weer terug naar ons hotel. Vrijdag maar weer naar het heerlijke strand in Lefkos. Zaterdag rond lunchtijd nog maar een keer naar Pigadia gereden. De enorme ferry was al op grote afstand te zien, misschien konden we snelwandelen nog een dichtbij-foto maken. De kapitein dacht daar anders over en vertrok toen wij de trap af kwamen rennen. Dan maar een veraf foto. Op een van de vele terrasjes heerlijk geluncht.

Zondag besloten om héél vroeg naar Lefkos te rijden om zeker te zijn van een ligbedje aan het heerlijke Frangolimiona-strand. We hadden volop keuze en ons bedje '6' (niet te verwarren met bootje 6) was nog vrij en opnieuw lagen we naast de gezellge Volendamse Jan en z'n vrouw. De golven leken hoger dan anders en het water nóg kouder. Ook vandaag schoven we voor de lunch aan bij 'House of Gyros'. Vier uur stipt de F1 app gestart en de wedstrijd bekeken. Daarna voor de laatste keer terug naar Arkasa. 's Avonds vanzelfsprekend naar Immakolata om wat te eten. Tijdens het voorafbiertje komt 'De Schilder', die we de laatste week werkelijk overal tegenkwamen, ter sprake. En je gelooft het niet, precies op dat moment komt de kleine man de hoek om en verdwijnt bij net naastgelegen restaurant de keuken in..... Na een méér dan hartelijk afscheid van alle dames van het restaurant en de belofte om terug te komen rijden we terug naar Arkasa. En wie loopt daar in het donker langs de weg. Ja, écht waar. Hij wilde geen lift, want wat beweging was goed. In Arkasa nog even naar Arkasa Bay gewandeld om afscheid te nemen van de leukste (en mafste) hoteleigenaar ooit, Fotini en haar man Yannick.

En dan is het ineens maandag. Na een laatste ontbijt mét uitzicht op zee doen we de laatste dingen in de koffer en kan deze dicht. De sympathieke Giorgos komt de auto ophalen en wij nemen afscheid van Joanna. Daarna in lange broek door de warmte naar de pickup plaats. Iets later verschijnt busje 8 om de hoek en knikkert ons, na een rondje langs andere hotels, een klein halfuurtje later eruit bij de luchthaven. Snel de koffers ingeleverd en nog even buiten van het zonnetje genoten. Daarna lopen we in de vertrekhal natuurlijk Thomas en z'n vrouw Britt-Marie tegen het lijf. Zij bleken een halfuurtje na ons te vertrekken naar Stockholm. Na een over en weer uitnodiging afscheid genomen van de sympathieke Zweden. Ons vliegapparaat verscheen bijtijds en nog iets later waren we op weg naar huis. Louk haalde ons op bij station Baarn en liet weten dat Hanneke een enorme schaal macaroni had gemaakt. Nou, dat zou er wel ingaan. Als alles meezit volgend jaar weer met z'n vieren naar......