We zouden zaterdag 2 oktober om een uur of vijf vertrekken vanaf Schiphol. Nét voordat we de jassen aantrokken nog snel even teletekst gestart. Nee hè, anderhalf uur vertraging! Maar we hoefden in ieder geval niet op de luchthaven rond te hangen. Dat scheelde weer. Bij het inchecken werd ons nog niets verteld over de extra vertraging die het toestel inmiddels had opgelopen, maar toen we om een uur of half zeven bij de gate kwamen en er nog geen toestel stond, werd het ons duidelijk, dat dit een latertje ging worden. Na zevenen rolde de Boeing 747 binnen. Uiteindelijk vertrokken we om 20:30uur.

Half één Turkse tijd liepen we mét koffer Dalaman Airport uit op zoek naar onze bus. Na een UUR wachten kwamen onze medepassagiers zich eindelijk melden en konden we richting Turunç, om daar na 2½ uur schudden te arriveren. Iedereen in de bus had zo onderhand wel zin in een koud biertje. Tilburgse Frank en vriendin Vivian waren al eerder in Hotel Zeybek geweest en gingen dit wel even regelen. De nachtportier was inmiddels toch al wakker en opende voor ons de buitenbar. Met z'n tienen hebben nog twee uurtjes buiten gezeten. Toen de zon zich voorzichtig liet zien, zijn we voor het ontbijt toch nog maar even een paar uurtjes op bed gaan liggen. De eerste dag hebben voornamelijk slapend op het strand doorgebracht. De volgende dag maar eens het prachtig gelegen Turunç bij daglicht bekeken. Ook hier viel weer de vriendelijkheid van de Turkse inwoners op. Het dorpje is niet zo groot, waardoor er ook geen drommen toeristen op af komen. Heerlijk rustig dus.

Natuurlijk gaat er vanuit Turunç een Dolmus-bus naar Marmaris, maar de hele kade ligt vol met watertaxi's, die om het half uur via Içmeler naar Marmaris varen. We troffen de oudste boot, met een al evenoude eigenaar. De Turkse koffieshop-houder, die naast ons zat, vertelde altijd voor deze boot te kiezen, omdat hij er altijd zo lekker lang over doet. Agnes was deze week even binnengelopen bij het reisbureautje aan de overkant om te zien wat er zoal mogelijk was in Turunç. Helemaal trots liet de eigenaar zijn "Hollandse" brochure zien, vertaald door een familielid dat wel eens een weekje in Nederland was geweest. Toen Agnes aanbood de folder op taalfouten te willen nakijken, kreeg zij zomaar een dagtocht op één van de schepen aangeboden. Dus vertrokken we zaterdag's met zwembroek en badlaken richting haven. Laat in het seizoen is het niet meer zo druk met gasten, dus hadden we het hele zonnedek met een man of 15. Tegen lunchtijd werd de barbecue op het voordek aangestoken en iets later werden we benedendeks uitgenodigd voor de lunch. Niet alleen de bbq deed z'n werk goed. De koelkast kon er ook wat van. Nog net op tijd waren we terug van ons uitstapje met de boot om afscheid te nemen van Frank en Vivian. Meestal dronken we 's-middags gezamenlijk een biertje aan de bar. Deze traditie hebben we maar met z'n tweetjes voortgezet (maar dan aan een tafeltje met hele zachte kussens op de stoelen).

De laatste dagen hebben we nog heerlijk op het strand gelegen, af en toe een wandeling door het dorp gemaakt. Fantastisch gegeten bij de Turks/Duitse overbuurman. Na het diner maakten we altijd onze vaste ronde door het dorp, de ene dag linksom, de andere dag rechtsom. Bij terugkomst wist onze zeer sympathieke ober/barkeeper Zafer al dat we een koude Efes en/of Raki bij hem kwamen halen. Helaas komt er aan al dit moois weer een einde en werd het tijd te vertrekken. Dinsdag 12 oktober werden we om half zeven opgehaald, om naar de luchthaven te worden gebracht, maar niet voordat we nog een foto hebben gemaakt van de drie mafkezen Zafer, Ramasan en Fujat.