Donderdag 5 juni liep alles ineens vlotter dan gedacht en zo kwam het dat we om een uur of vijf Baarn al uitreden richting het zonnige zuiden. Na wat snel rekenwerk leek Camping Aumühle vandaag wel haalbaar. Zonder veel oponthoud reden we bij Venlo de grens over en na een snelle hap in Herongen vervolgden we onze reis naar Schweppenhausen. Iets voor tien uur draaiden we de pootjes uit en nog iets later zaten we aan een heerlijk biertje bij de Nederlandse eigenaar van deze camping.

De volgende dag bijtijds de wekker gezet, zodat we er 'een flinke klap' tegen konden geven. Tot München ging het erg soepel, maar al snel bleken wij niet de enige vakantiegangers die deze dag op pad waren. Na wat sluipwerk door het binnenland bereikten we dan toch de E60 richting de Oostenrijkse grens. We vonden het onderhand welletjes en gingen op zoek naar een camping op onze route. Na een telefoontje over de beschikbaarheid reden we iets later Camping Vierthaler in Werfen op. Na een heerlijk koud biertje uit onze eigen koelkast gingen we op pad naar het dorp om de rommelende magen tot rust te brengen. Zaterdag stond Agnes al om 7.30 uur bij de receptie om de besteld verse broodjes in ontvangst te nemen. De eigenaresse gaf het dringende advies om vandaag niet verder te reizen. De wachttijden voor de Tauern- en Karawankentunnel waren op dit vroege tijdstip al opgelopen tot meer dan 3 uur!! Vanaf de camping hadden we zicht op de hoger gelegen Autobahn en ook daar stond het verkeer al stil. Okee, dan gaan we toch gewoon de omgeving bekijken. In het ontvangen foldertje stond onder andere de Liechtenstein Klamm aangegeven. Mmm, dat kon wel eens lekker zijn met deze temperaturen! Op naar Sankt Johann dus, waar we al snel de ingang van de klamm hadden gevonden. Samen met vele andere nationaliteiten wandelden we naar het einde van deze mooie slucht. 's-Avonds hebben we heerlijk gegeten bij Schützenhof in Bischofshofen.

Zondag in de herkansing om te vertrekken. Na een heerlijk zonnig ontbijt reden we al snel de compleet uitgestorven Tauernautobahn op en maar iets later kwamen de borden Slovenië in zicht. Door het oponthoud besloten we om het bezoek aan Ljubjana maar over te slaan en door te rijden naar Camping Slapic in Belavici. Tot onze grote schrik was deze camping 'ontdekt' door een Nederlanse reisorganisatie, waardoor er 25 plekken in beslag waren genomen door zéér grijze Nederlanders..... En dat twee weken lang.Tijdens ons verblijf op deze schitterend gelegen camping hebben we een uitstapje met de trein naar het 50 kilometer verderop gelegen Zagreb gemaakt. Wat was het héét tijdens onze wandeling door deze prachtige stad!

Woensdag 11 juni de pootjes ingedraaid om richting zee te rijden. Zou ook nog eens aangenamer zijn voor mijn prikkende neus. Waarom groeit er toch overal gras! Vorig jaar hadden we van Nederlandse buren begrepen dat camping Zaton best meeviel, dus besloten we om daar maar eens te gaan kijken. Nou, dat viel dus niet mee! Na een snelle wandeling over de camping van maximaal 5 minuten zaten we weer in de auto en op weg naar Camping Dalmacija in Privlaka. Ook hier was het aanmerkelijk drukker dan vorig jaar, maar voldoende keuze uit vrije plaatsen. Iets later stonden we naast gezellige Duitse en Zwitserse buren, met uitzicht op zee. Ook dit jaar hebben we nog maar een keer het nabijgelegen Zadar bekeken en tijdens een dag met wat motregen zijn de kust langsgereden richting het eiland Murten om eens wat campings voor een ander jaar te bekijken. Eén van de ochtenden blijkt onze Zwitserse buurman Beat de avond ervoor z'n middenvoetsbeentje te hebben gebroken door een stap op een van de vele dennenappels. Iets later was ik met Beat onderweg naar een dokterspost, maar werden al snel doorverwezen naar het ziekenhuis in Zadar voor een foto. Een paar uurtjes later waren we weer terug, met een netjes in gips verpakte voet.

Het werd zo langzaam weer tijd om verder te reizen, maar niet voordat we, met onze gezellige buurtjes, de laatste middag de drankvoorraad hebben weggewerkt en aansluitend nog gezamenlijk hebben gegeten bij Restaurant Amico in Privlaka. De volgende dag vertrokken we na een hartelijk afscheid en uitnodigingen voor bezoeken aan Kempten en Brügg richting het eiland Pag. Rond een uur of twaalf arriveerden we bij de giga-camping Strasko in Navaljo. We hadden geluk. Er was nét een plaats direct aan zee vrijgekomen. De grootte van de camping was wel even schrikken, maar wat was alles keurig verzorgd! Ook het dorpje op loopafstand. Natuurlijk hebben we ook de omgeving van de Navaljo bekeken, maar vooral veel genoten van het mooie weer, het uitzicht en de geweldige restaurantjes in en om Navaljo.

Met de plannen om verder te reizen naar Krk was onze Audi het niet helemaal eens. Kort na het wegrijden van de camping begon er, evenals drie jaar geleden, een oranje lampje te branden en de motor te stotteren. Dus snel omgekeerd en terug richting camping. Na het afkoppelen van de caravan werd deze met een traktor op onze 'nieuwe' plaats gereden. Dit tot hilariteit van onze eveneens nieuwe buren.Samen met stille Willie ben ik in z'n afsleepauto naar Zadar gereden. Na wat speurwerk bleek het inderdaad ook dit keer weer een van de vier injectoren te zijn. Natuurlijk niet op voorraad, dus was ik een ruime tijd later met een huurauto op de terugweg naar Navaljo. Gelukkig maar dat Pag zo'n mooi eiland is... Drie dagen later zou het bestelde onderdeel bezorgd worden en zo konden we op vrijdagmiddag onze auto weer ophalen.

Zaterdag 28 juni opnieuw de caravan aangekoppeld. Ook hier weer een hartelijk afscheid van onze buurtjes én uitnodiging om Wenen te bezoeken. We sloegen de ferry naar het vasteland maar over om te voorkomen dat de Audi opnieuw zeeziek zou worden. Dit betekende dat we Pag nog eens moesten afrijden. Och, alles went. Einde van de dag reden in Hinterberg de gelijknamige camping op. De eigenaresse kwam al snel aanrennen onder het roepen van: "Hallo ik ben Sonja, daar kan je je caravan neerzetten, wil je een biertje of een schnapps....?". Na het uitdraaien van de pootjes kwam Sonja de bocht om met een dienblad met twee kakelverse getaptje biertjes. Zo'n welkom hebben we nog nooit meegemaakt.

De volgende ochtend stond er een mandje voor onze caravan met de bestelde broodjes (het blijft bijzonder). Na een heerlijk ontbijt in het zonnetje vertrokken we richting het noorden. Kort voor Passau een sms aan Wim&Joke gestuurd. Zij zouden deze dag richting Molln rijden. Al snel kwam er antwoord. Ook zij reden kort voor Passau, maar dan natuurlijk de andere kant op. En ja hoor, iets later kwam de opvallend blauwe Renault in zicht, zodat we nog even naar elkaar konden zwaaien. Al snel daarna meldde onze navigatie-paula dat er op onze route richting Nürnberg tenminste 12 kilometer file stond. Oeps. Na het bestuderen van de kaart besloten om Nürnberg links te laten liggen en richting Bayreuth te rijden. Ook hier hebben ze vast wel campings. Rond een uur of half vijf melden we ons bij de receptie van camping Fichtelsee in Fichtelberg. Het was de hele dag al regenachtig en fris, maar in het hoger gelegen Fichtelberg was het zelfs te koud om buiten te zitten. Dan maar snel op zoek naar een koud biertje én een t.v. om de wedstrijd Nederland-Mexico te zien. Beiden vonden we in het om de hoek gelegen Waldhotel Am Fichtelsee. Ook de keuken was hier perfect. Met een tevreden gevoel na het goede eten én de perfecte uitslag wandelden we terug naar de camping. Op de houten brug naar het vasteland vreesden we even dat het laatste biertje teveel was geweest, maar nee, heuse bevers zwommen ons rustig voorbij in dit afgelegen meertje.

Nog steeds wilden we niet in een keer naar huis rijden en prikten op de kaart het mooi gelegen Marburg. De vlak bij het centrum gelegen stadscamping had een prachtig plekje voor ons aan de Lahn en iets later liepen we in het prachtige Marburg. Na een uitgebreide wandeling door dit tegen een flinke heuvel gebouwde stadje werd het tijd voor een biertje en wat eten. Hiervoor kwamen we terecht bij het mini-restaurant Ratschänke. Dit kleine familierestaurantje is een echte aanrader. Tja en dan is toch echt de allerlaatste dag van de vakantie aangebroken. Via Gladenbach reden we bij Dillenburg de A45 op en tegen een uur of twee kwam de watertoren van Baarn weer in zicht. Na 4.250 km. stond de caravan weer naast het huis.