3 maart 2012 - 5 maart 2012 | Bandung

Niks uitslapen zegt Cucuk! Omdat het altijd enorm druk is op de Puncak Pass tussen Bogor en Bandung moet er vroeg worden vertrokken. Dus zaten we om 8.30 uur al weer frisgewassen in de bus. Echter toen we de hoofdweg op wilden draaien werd er gezwaaid door een winkelier aan de overkant en zette Cucuk z'n bus stil. Hij legde ons uit dat er in de weekenden wel eens voor werd gekozen om hele stukken van de weg tijdelijk eenrichtingsverkeer te maken. Dit was nu ook het geval en we zouden dus een klein half uurtje moeten wachten. Hadden we dat geweten..... Tegen negenen kwamen de laatste auto's de berg afrollen en werd de wegafzetting door de plaatselijke Polisi-agenten aan de kant geschoven. Cucuk startte snel de bus om voor de aanstormende massa de weg op te draaien. Onderweg vertelde hij ons dat de mensen die nu richting Bogor moesten wel DRIE uur moesten wachten. Viel het voor ons dus nog reuze mee. Boven op de pas aangekomen moesten er natuurlijk foto's gemaakt worden van het prachtige uitzicht. Inmiddels waren we de blokkade richting Bogor al gepasseerd en stond er al een enorme rij auto's te wachten. Dit zou in de loop van de komende uren alleen nog maar toenemen.

We passeerden regelmatig durian-stalletjes langs de weg en Cucuk vroeg of wij deze vrucht nog nooit hadden gegeten. Nee? Nou daar moest dan maar eens snel verandering in komen. Nou waren we toch al van plan om deze vakantie eens een durian te proberen, maar dat hadden we eigenlijk nog iets willen uitstellen. Bij het eerste-de-beste stalletje werd er gestopt en stond Cucuk na het onderhandelen met de verkoper als een volleerd durian-eter op de bast van het stekelige ding te kloppen en werd na het uitzoeken door de verkoper opengemaakt. De beruchte stank van het vruchtvlees viel ons 100% mee, maar de smaak...... Het is niet te omschrijven hoe smerig die was. Agnes en ikzelf bleken later ook nog eens de pit van het kreng erbij te hebben opgegeten. Dit bleek niet ernstig, maar de grapjes over durianbomen waren niet van de lucht! Cucuk hoorde ons commentaar met verbazing aan en at met smaak de rest van de durian op.

Eenmaal weer onderweg draaide Cucuk van de hoofdweg af en stopte bij een ander stalletje om een flinke zak vruchten met alweer stekels voor ons te kopen. Wat wantrouwig probeerden we deze op te peuzelen. Mmmmm, vele malen beter dan het stinkding. Ook voor een koude Tjola-tjola (Coka-Cola) wist Cucuk alweer een perfect adres. Net over de brug van de Citarum-rivier was een stalletje met koude versnaperingen. Na de mooie binnendoorroute draaiden we uiteindelijk de hoofdweg weer op en vervolgens de tolweg naar Bandung om bijna direct in een pracht van een file terecht te komen. Langzaam maar zeker naderden we de afslag, nu zou het wel vlotter gaan. Maar niets van dit alles, want in wat voor een heksenketel waren we hier belandt. Ons hotel bevond zich nog maar in een buitenwijk en hier stond het verkeer al stil. Uiteindelijk bereikten we dan toch het Sukajadi Hotel in Bandung. Hoogste tijd voor een Bintang en een Sateehtje! Na de lunch maar een begonnen aan de zoektocht naar het geboortehuis van Hanneke haar vader. Een klein halfuurtje later stonden daar voor de deur om foto's te maken.

De volgende dat moesten we weer eens bijtijds op om een aantal zaken in de omgeving te gaan bekijken. Bij onze bus stond inmiddels gids Toto, die ons vandaag zou rondleiden. Allereerst vertrokken we naar één van de vulkanen in de omgeving van Bandung. Na een flinke klim (met de bus gelukkig) stonden we op vulkaanhoogte. Het leek er veel op dat wij de bezienswaardigheid waren i.p.v. de vulkaan, zoveel mensen vroegen om met ons op de foto te mogen. Na het fotograferen van de vulkaan zouden we nog een wandeling maken via een vulkanisch meer naar een lager gelegen parkeerplaats, maar dit nam nogal wat tijd in beslag, dus besloten we deze wandeling maar over te slaan. Op naar de theeplantages.

Op de weg naar Bandung wist Toto een prachtige plek om de theeplantages te bekijken en foto's te maken van de mooiste uitzichten. Aangekomen bij de enorme hoeveelheid theeplanten legde Toto uit dat het allerkleinste blaadje van de plant wordt gebruikt voor witte thee, de twee daaronder voor onze Pickwickthee en de rest voor de lokale bevolking. Ook een bezoek een een theefabriek hoorde bij de rondleiding. Omdat de fabriek in het weekend niet volledig in bedrijf was zouden we niet het gehele proces kunnen zien, maar gelukkig kregen we een fabrieksgids mee die al twee woorden Engels sprak: "yes en no". Dus dat hielp wel! Aan het einde van de rondleiding kregen we een heerlijk kopje versgezette thee. Vervolgens zouden we naar de zwavelbaden gaan om te badderen en te lunchen. Dit bleek echter een Pagi-Pagi restaurant met buffet en een naar zwavel ruikend pierenbadje. Daar stonden we dus snel weer buiten. Op naar een restaurant met echte Sateh Kambing!

Na deze late lunch moesten we terug naar Bandung voor een bezoek aan de Saung Angklung Udjo voor een muziekvoorstelling. Het was intussen stevig gaan regenen, waardoor het verkeer op onze route naar de muziekschool nóg vaster stond dan anders. Nét op tijd reden we de parkeerplaats op en parkeerden naast een Oad-bus (je ziet ons ook overal....).

We hadden ons eigenlijk niet veel voorgesteld van deze show, maar hebben deze mening net zo hard weer bijgesteld. Het was gewoon een feest om dit mee te mogen maken. De kleuren, de muziek en niet te vergeten het enthousiasme van deze Indonesische kinderen. Ook het zelf mogen meespelen op een leen-angklung was een bijzondere ervaring. Aan het einde van de show speelde het angklungorkest het welbekende "Bohemian Rhapsody" van Queen. Louk heeft hiervan een opname op YouTube geplaatst. Klik hier om de opname te bekijken. Wat hadden we weer veel te bespreken tijdens onze laatste avond in Bandung. Maar eerst moesten we onze koffers weer inpakken, zodat deze met de bus meekonden naar Banjar, omdat wij deze trip met de trein zouden gaan maken. Omdat we niet weer in het hotel wilden eten kozen we ervoor om in het grote winkelcentrum aan de overkant een restaurantje te zoeken. Dat hadden we beter niet kunnen doen.