11 maart 2012 - 12 maart 2012 | Sukapura

Vandaag was de route niet zo lang en zouden we al bijtijds op onze nieuwe bestemming zijn. Maar ja, dan moet je de weg weten óf een kaart hebben. En laat dat nou net niet in onze bus voorkomen. De heren maar weer even met de navigatie bijgestaan om Malang uit te komen. Onderweg draait de chauffeur voor de verandering maar weer eens een weggetje in, wat uiteindelijk zou uitkomen op een bergweg die alleen met jeeps te berijden is. Opnieuw ingegrepen, waarna de bijrijder uitstapte en de weg ging vragen. Nu zou het toch wel goedkomen?

Heel veel bochten later rijden we Sukapura binnen en de bus wordt door enkele lokalen naar een parkeerplaats gedirigeerd. Geruime tijd later wordt ons door een Engelssprekende inboorling duidelijk gemaakt dat we met deze bus niet naar Yoshi Hotel door kunnen rijden en over moeten stappen in kleinere busjes?!? Huh, is dit weer de bekende geldklopperij of echt waar. Omdat we niet nog langer willen wachten betalen we het gewenste bedrag en stappen met alle bagage over in de levensgevaarlijke minibus. Een auto met zoveel gebreken had je in Nederland minstens 10 jaar de celstraf opgeleverd. En wij maar kijken of we het leuk vonden....! Na een nogal spannende rit van een half uur stonden we plotseling op een wel heel erg mooi plekje. Om zeker te zijn dat we het busje morgen terug zouden zien besloten we de betaling dan ook maar tot morgen uit te stellen. De gezichtsuitdrukking van de chauffeur sprak boekdelen.

Onze huisjes lagen verstopt in de grote tuin achter het berghut-achtige gebouw. De tussenwanden waren van gevlochten materiaal, dus hoopten we maar dat Hans niet al te erg zou snurken. Gelukkig stond er hier geen bruine bonensoep op de kaart. Maar wel heel erg lekkere andere gerechten, die we bestelden op het zitje in de tuin van het restaurant. We waren aangeland op een hoogte van 1.800 M. en het was voor Indonesische begrippen best fris. Maar dat weerhield ons er niet van om een lekker biertje te bestellen. Volgens Cucuk waren we immers "de Bintang-family"!

In het heel erg kleine hotelletje waren nog een aantal collega-kaaskoppen en een groepje Belgen. In de wijde omgeving kon je nergens anders eten, dus aten alle gasten bij Yoschi. Het was reuze gezellig en het eten erg smaakvol. Behalve voor Hanneke, want die had iets besteld dat het meeste in de buurt kwam van warm behangplaksel met stukjes kip. Zij bestelde hierna toch maar een Soto Ajam. Onze Belgische medegasten hadden plotseling een enorme stapel winterjassen op hun tafel liggen. Navraag leerde ons dat ze bij Yoshi van alle markten thuis waren en zelfs jassen in de verhuur hadden voor de bezoekers aan de Bromo vulkaan. Iets later stonden wij dus ook bij de balie om voor de zekerheid maar een jas uit te zoeken. Daarna maar héél vroeg naar bed, want rond een uur of half vier zou de wekdienst langskomen.

Van die ijle lucht gaan de klokken bij Yoshi zeker sneller lopen of de wekdienst had z'n twijfels over ons vroege opstaan, want om precies 3.00 uur werd er op de deur geklopt. Pfffff..... je moet er wel wat voor over hebben om de zonsopgang bij de Bromo te kunnen zien.

Snel de warme kleding aan en aangesloten bij de andere gasten, die al klaarstonden voor hun vervoer naar de Bromo. Wij moesten nog heel even wachten voordat de- niet al te nieuwe - jeep voor de deur stopte. De verlichting van "onze" jeep functioneerde al net zo goed als de startmotor, dus maakten we de rit bijna in het duister. We vertrouwden er maar op de de chauffeur dit ritje vaker maakte. Een klein half uurtje later stopte de jeep en we begrepen uit de handgebaren en het gemompel dat we op onze eindbestemming waren aangeland.

Iedereen liep in het duister het pad op naar boven. Ok, dan doen wij dat ook maar. Al snel haalden we de groep Belgen in, die we van verre herkenden aan dezelfde jas.... Voor degenen met een wat slechtere conditie waren er mini-paardjes te huur. Niks paardje dus. Nog maar een paar bochten en een heleboel treden later stonden we met een flink aantal toeristen te kijken naar, ehhh, niets eigenlijk. De bewolking hing vrij laag, dus een unieke zonsopgang zou het vandaag niet worden. Toen het begon te schemeren, nog snel een paar foto's gemaakt en maar weer naar beneden, op zoek naar de jeep.

Nu konden we gelukkig wél zien waar de jeep reed en dat gaf toch een iets rustiger gevoel. Via de al heel lang met zand bedekte lavastroom reden we naar de parkeerplaats bij de tempel om ons met de hele meute naar het pad van de Bromo-vulkaan te begeven. Ook hier weer paardenverhuur. "Hoss? No Hoss!". Een flinke wandeling later stonden we naar het nogal steile pad én de trap te kijken. Gelukkig had Agnes de moed (lees: conditie) om naar boven te lopen en verslag uit te brengen.

We werden door onze chauffeur weer veilig voor het hotel afgezet, waarna de wandelaars zich gingen omkleden en de koffer pakken voor het vertrek naar Kalibaru. Na het pakken nog even snel ontbeten en daarna werden we weer met koffers en al in het kleine busje gepropt voor een rit naar het dorp waar onze eigen bus hopelijk nog zou staan.