9 maart 2012 - 11 maart 2012 | Yogyakarta

We hadden al eens naar buiten gekeken, nieuwsgierig naar onze "nieuwe" chauffeur en bus. Maar er stond alleen maar een enorm grote bus op het kleine parkeerplaatsje. Ok, dan komt ie zeker nog. Navraag bij de receptie leerde al snel dat deze 20 persoons bus voor ons was bedoeld!!  Iets later maakten we kennis met chauffeur én bijrijder die bij deze gigabus hoorden. Nou ja, kennis maken. Met yes en no waren de heren door de kennis van de Engelse taal heen.

Hup de bus in en op naar het Kratonpaleis. Onderweg kwamen we langs de electronicazaak waar Louk gisteren z'n computer voor reparatie had gebracht en vandaag ná twee uur kon ophalen. Met gebruik van handen, voeten en allerlei andere voorwerpen geprobeerd aan de chauffeur en bijrijder uit te leggen dat we hier op de terugweg van de Prambanantempel wilden stoppen. Het kwartje leek gevallen. Inderdaad leek, want 15 minuten later stopten we voor de electronicawinkel..... Nu maar in Jip&Janneketaal uitgelegd. De bus werd weer gestart en voor de tweede keer gingen we op weg naar het Kratonpaleis. Na een uitgebreide bezichtiging van dit bijzonder mooie paleis en het opnieuw begroeten van de complete Oad bus gingen we op weg naar de Prambanantempel. Omdat beide heren uit Yogyakarta kwamen en dus bekend waren, was de Prambanantempel snel gevonden. Ook hier weer veel verkopers en tickets. Een sarong was hier echter niet verplicht (jammer, we begonnen er net aan te wennen). Ook deze prachtig gerestaureerde tempel hebben we weer uitgebreid bekeken en ontmoetten elkaar weer bij de bus.

Op de terugweg stonden we precies om twee uur voor de deur om Louk z'n computer op te halen, die het inmiddels weer deed. Daarna even gestopt om de plaatsen te bespreken voor het Ramayana Ballet van vanavond, waar Louk, Agnes en ikzelf deze avond naar toe zouden gaan. Half acht stapten met z'n drieën in onze bus, die ons naar de balletvoorstelling zou brengen. Al van veraf zagen we op de parkeerplaats de.... ja hoor, Oad bus staan. Na het afrekenen en het in ontvangst nemen van de tickets kwamen we op weg naar de buitentribune langs het restaurant waar de complete Oad bus het buffet aan het keuren was. Wij zochten vast onze plaatsen op. De rij voor ons werd iets later in beslag genomen door het oad-publiek.

De voorstelling was nog geen half uur bezig toen de eerste druppels begonnen te vallen. Maar dat gebeurt in Indonesië wel eens meer, dus hadden ze een kopie van het buitengebeuren in een zaal, die zich eveneens op het terrein bevond. Erg jammer, want de sfeer was buiten gewoon veel beter en door de belichting buiten werden de foto's ook veel fraaier. Maar ja, niets aan te doen. Na de voorstelling hebben we op het terras bij ons huisje nog maar even een koude versnapering genomen, waarna we ook hier al weer voor de laatste keer het bed indoken.