Maandag 12 september. Ook vandaag bleven de motoren netjes in de voortuin van ons apartement staan. De invulling voor vandaag leek verdraaid veel op die van gisteren. Handdoekje mee en genieten van het uitzicht op zee. Vandaag voor de laatste keer naar Bracera, maar dit keer voor de lunch en afscheid genomen van de hele familie. De rest van de dag doorgebracht op ons handdoekje en 's avonds waren we uitgenodigd bij Gordana voor het diner. Zij bleek een ware keukenprinses te zijn, terwijl haar man z'n zelfgevangen vis ook nog eens voortreffelijk had gegrild. Het bleef nog lang gezellig.
Dinsdag 13 september. De motorfietsen werden weer 'opgezadeld'. Na een meer dan hartelijk afscheid van Gordana en de belofte om snel weer terug te komen reden we het gezellige Zaostrog weer uit, om weer een stuk noordelijker te rijden over de mooie kustweg. Ook vandaag weer ontelbare motoren op onze route, evenals tegemoetkomend. Zwaaien werd een onmogelijke opgave. Na héél veel bochtjes bereikten we het prachtig gelegen Omis, maar wat was het hier drúk! Blij dat we er snel weer uit reden. Na het eveneens drukke Split kwamen we langs het bekende Trogir met z'n statige kerktoren. Al snel kwam Šibenik in beeld, waar we de kustweg verlieten voor een mooie binnendoorroute via Skradin. Daar maar even gestopt voor de lunch op een van de vele terrasjes. En dan verder door het mooie binnenland, waar al snel de ruige kustlijn van het achterland in zicht kwam. Hier draaiden we de al net zo mooie kustweg E65 op. Na zo'n 60km doemde Karlobag in de verte al op. Ons apartement Danica was snel gevonden. De motoren konden veilig binnen het hek en na een opfrisbeurt kregen we van de verhuurder een heerlijk koud biertje aangeboden op het terras. 's Avonds op een van de terrasje aan de kust wat gegeten en na een flinke wandeling door het dorp nog even nagepraat aan de 'stammtisch' met Henk en Erna, de twee andere Nederlandse gasten van Danica en toen bijtijds gaan snurken.
Woensdag 14 september. Rond negen uur reden we Karlobag al weer uit om de E65 te vervolgen richting Rijeka. Ondanks de ietwat pessimistische voorspellingen bleek het opnieuw prachtig weer te zijn. Dus genoten we extra van de uitzichten op de bochtige kustweg. Natuurlijk nog even goedkoop getankt en een paar kilometer later aan de baai van Bakar op een terrasje een heerlijke cappuccino gedronken. Zo, weer wat Kuna's kwijt. Eens even op de kaart gekeken hoe onze route naar Colza (I) verder zou gaan. Och, we zijn nu zo dicht bij Rijeka, we rijden er gewoon dwars doorheen. Wat een prachtige stad! Na een flink aantal kilometers komt de Kroatisch/Sloveense grens in zicht. Bij een van de vele wisselhokjes de laatste Kuna's omgewisseld. Volgend jaar heeft Kroatië namelijk ook de Euro. De grenspost van Kroatië was niet bemand, bij de Slovenen stond een lange rij, maar bij het rechter hokje met een bordje EU erboven helemaal niemand. Die nemen we.... Iets later waren we voor de tweede keer deze reis in Slovenië, maar niet voor lang. Een tijd later reden we de compleet uitgestorven grenspost van Slovenië/Italië over. En jawel, land #10 tijdens onze Balkantour aangetikt. Triëst zijn we maar met een grote boog omheen gereden en verlieten de E70 bij Montefalcone voor een mooie route. In Gorizia vonden we Ristorante Novecento om wat te eten. Eten was geweldig, maar we hebben nog nooit zo'n maffe bediening meegemaakt. We leken in een soort pantonime-spel terecht te zijn gekomen; geen van de serveersters zei iets bij het neerzetten of weghalen van de borden. Raaarrrrrr!!! En we stapten weer op voor het laatste stuk naar ons hotel. Daarbij staken we een aantal malen de rivier Tagliamento over, maar van de brede rivier was niets meer over dan een smal stroompje. In Enemonzo verlieten we de hoofdweg en reden 1,9 km later het parkeerterrein van Albergo Ristorante Alla Pagoda op. De niet erg spraakzame eigenaar bracht ons naar onze kamer en liet daarna de naastgelegen carport voor de motoren zien. Zijn moeder bleek de scepter in de keuken te zwaaien en kon ook nog eens meer praten. Maar eerst een wijntje op het terras tussen de luid pratende en hevig sticulerende Italiaanse bezoekers. Héérlijk. 's Avonds werkelijk voortreffelijk gegeten en daarna nog even uitgebuikt op het terras.
Donderdag 15 september. Een werkelijk prachtige route door de mooiste dorpjes, zoals Ampezzo en Forni di Sopra bracht ons in Lozzo di Cadore. Iets later kozen we voor de route via het mooie Lago di Misurina. Dat ging lekker vlot vandaag, dachten we.... Bij Dobbiaco draaiden we de SS49 richting Brennero op. Kort voor Bruneck begint het zachtjes te regenen en vervolgens komen we ook nog eens in een zeer langzaam rijdende file tercht. Voorzichtig haalden we steeds een aantal auto's in. Uiteindelijk bleek deze opstopping tot de rotonde bij de A22 te duren, dus zo'n ruime 30 kilometer!! We hadden al besloten de 'oude Brennerpas' te rijden, dus -eindelijk- beneden aangekomen reden we de SS12 op. Tot onze grote verbazing werd het steeds mooier weer. Dat is altijd andersom als we richting Oostenrijk rijden. Net voor de grens zien we links een gezellig terrasje en rechts een parkeerplaats. Maar we stonden nog niet 1 minuut, waarna iemand roept: 'hallo, hallo'. Een nors kijkende vent hangt naast ons uit het raam. Hier nicht parken. Polizei!! Bleken we de brommers bij de plaatselijk bromsnor te hebben geparkeerd. Dan maar weer verder. Eerst nog even onder de enorme Europabrücke door en dan via de 171 door Innsbruck. In Zirl stonden er bij de plaatselijke supermarkt een paar stoelen op het terras. En laten ze nou van die heerlijke broodjes met leberkäse hebben. Op naar Imst, waar we de Hahntenjoch dit keer eens van deze kant op zouden rijden. Met nauwelijks verkeer, behalve de langzaamrijdende auto en twee nog langzamere Göppinger dames op de motor, kropen we de helling op. Dus het 'treintje' maar snel voorbij. In onze herinnering was de Hahntenjoch veel langer, misschien kwam het door het weinige verkeer. De dreigende lucht boven Reutte zouden we mooi mislopen, want wij gingen linksaf richting het Tannheimertal. Maarnieheus!! Bij de Haldensee begint het zachtjes te spatten, maar iets verder in het dal ging het los. En dat hielden ze vol tot we Rettenberg binnenreden en stopten voor ons hotel Brauereigasthof Adler-Post. De allervriendelijkste pachtster Bettina gaf ons direct de sleutel van de motorgarage om de hoek. Ziezo, die stonden alvast droog, nu wij nog. Onze enorme kamer bleek zich natuurlijk wéér op de 2e verdieping te bevinden. Iets later zaten ook wij droog aan een heerlijk plaatselijk Kellerbiertje. Het donzen dekbed riep ons al vroeg....
Vrijdag 16 september. Ook vandaag liet buienrader de meest verschrikkelijke voorspellingen zien. We waren dus op het ergste voorbereid. Gelukkig bleef het het eerste uur droog. Een mooie route door 'Das Allgaü' langs o.a. Obergünzburg, Ottobeuren en Babenhausen bracht ons in het idylische Dinkersbühl. Tijd om even op te warmen bij een warme kop koffie in de Konditorei aan het mooie plein en meteen maar van de gelegenheid gebruik gemaakt om te lunchen. O ja, én een hotel geboekt voor de komende nacht. Intussen was het ook nog een droog geworden, dus stapten we op voor het vervolg van onze route naar..... Eisenheim. Al snel kwamen we onder de A6 door en reden parallel aan de A7 steeds noordelijker. Het goed nieuws was dat er sinds Dinkersbühl nog geen druppel regen was gevallen. Houden zo! Uiteindelijk staken we bij Kitzingen de brug over de Main over om deze even later over de linkeroever te volgen. Natuurlijk sloten we de dag goed af met een laatste omleiding. Het was even zoeken maar tegen zessen reden we dan toch echt Obereisenheim binnen en kwamen door de omleiding direct voor de deur van Gasthof Rose uit. De eigenaar had ons blijkbaar aan horen komen en kwam in z'n korte lederhose naar buiten stuiven om ons de weg naar de fietsenstalling te wijzen. Nog snel riep hij me na dat BMW's eigenlijk niet gewenst waren. Later bleek hij zelf ook een enthousiast motorrijder te zijn, maar dan van een merk dat ook piano's maakt. Jammer voor deze aardige man.... En op welke verdieping zou onze kamer zich dit keer bevinden? Inderdaad, nooit meer raden; tweede verdieping. Het went nooit. Tassen de trap opgezeuld en na een snel eerste biertje even het dorpje verkend, natuurlijk mét fototoestel. Bij terugkomst zat de complete eetzaal vol met gasten. Wij kregen de grootste tafel, maar wel met het verzoek om deze met anderen te delen. Gezellig toch. Later schoof een Duits echtpaar aan en nog iets later een Nederlands stel. Genoeg te kletsen dus.
Zaterdag 17 september. De trappen maar eens afgezakt voor het ontbijt. Lederhosen was er ook alweer. Wát een geweldig ontbijt! We konden er weer even tegen. Bij het inleveren van de sleutel en afscheid nemen van de meer dan sympathieke waard vroeg hij of hij ons nog aan moest duwen. Motorgrapjes blijken grenzeloos te zijn. Toen we het hotel 3 meter voorbij waren, zagen we nog net Lederhosen naar buiten komen rennen om ons gedag te zwaaien. Onze route volgde nog een tijdje de Main, maar in de buurt van Schweinfurt bogen we linksaf richting Karlstad. Het leek of onze navigatie over ingebouwde buiensensor beschikte. Telkens als er een pikzwarte wolk voor ons verscheen boog de route naar links of rechts af. Tot precies 5 kilometer voor onze bestemming ging dat goed, maar toen kregen we nog een fikse bui op de helmen. Gelukkig konden we bij Hotel Zur Brücke in Drolshagen direct de motoren de garage inrijden. Even later zoefden we naar onze kamer op de 2e verdieping..... met de lift! Het hotel bleek een soort enclave voor hoogbejaarde Nederlandse klappergebitten. Maar ach, het was een perfect hotel en het was maar voor een nachtje. De biertjes, het eten en vooral de bedden waren super. Omdat de gemiddelde leeftijd in het hotel zo'n jaar of 98 was, vertrok iedereen bijtijds naar z'n kamer. We hebben ons maar aangepast. Hopelijk hebben ze ons gesnurk niet gehoord.
Zondag 18 september. Voor de allerlaatse keer de tassen inpakken en dichtritsen. Ook in dit hotel -hoe kon het ook anders- een geweldig ontbijt. Omdat het net even droog was snel de bagage naar de garage gebracht en nog sneller het dorp weer uit. Een klein stukje A45, dan de A4 richting Köln en dan de 57 opgedraaid richting Nederland. Tot Köln reden we in de regen, maar daarna werd het steeds een beetje droger en deed zelfs een heel waterig zonnetje z'n best. Kort voor de grens nog even in een dorpje naast te autobahn getankt en dan snel naar huis. Rond 12.30uur reden we Baarn binnen, terugkijkend op een meer dan geslaagde Balkantour en 5.631 kilometer meer op de teller.
