Santa Domingo -> Camagüey -> Trinidad - 1 en 2 januari 2016
En zo waren we iets later al weer onderweg naar 'onze' bus. Natuurlijk meteen onder de stoel gekeken en ja hoor, daar lag de verloren gewaande wandelschoen. Pffff. Vandaag stond er behalve de 200 kilometer niet veel op het programma. We waren immers al laat vertrokken, dus moest er flink worden doorgereden om niet heel laat in Camagüey aan te komen. Onderweg vertelde Iovanni dat we in een hotel in het oude centrum zouden overnachten, toen we echter de buitenwijk van Camagüey binnenreden zat hij tijdens een telefoongesprek ernstig te onderhandelen, zo klonk het tenmiste en maakte iets later bekend dat we in een ander hotel zouden overnachten. Tja, het blijft Cuba. Ons 'sfeervolle' hotel bleek zich aan de rondweg te bevinden. Om de koffers ergens in de kamer op te kunnen leggen moesten we de halve tent verbouwen, zo klein waren de kamers. Een jaar of veertig geleden zal het vast wel een mooi hotel zijn geweest. Na het diner was bijna iedereen in de hal te vinden om te kijken naar de aangekondigde modeshow, nou ja, modeshow. Rokjes die zo kort waren, dat ze het predikaat rokje eigenlijk niet verdienden en na een halfuurtje was de show alweer over. Natuurlijk hier ook weer het bekende 'mandje'. Met een klein groepje nog even gezellig nagezeten en de verjaardag van Jos gevierd. Onderhand werd het tijd om het bed maar eens op te zoeken.
Al heel vroeg was Juan Carlos de bus alweer aan het schoonmaken en zetten wij onze koffers alweer op de gang. Na het ontbijtbuffet hoefden we dit keer maar een klein stukje te rijden naar het centrum van Camagüey, waar de fietstaxi's al voor ons klaarstonden voor de 'grote ronde van Camagüey'. De fietsers trapten zich gek om ons door de nauwe straatjes naar het eerste pleintje te vervoeren. Hier eerst wat korte uitleg door Iovanni en daarna tijd om wat rond te kijken en foto's te maken. Een oud gerimpeld dametje volgde ons over het plein en in de kerk. Met de 1 cuc die Agnes haar gaf was ze erg blij. Natuurlijk mocht ik een foto van haar maken. Toen ik haar de foto liet zien en vertelde dat we haar 'meenamen' naar Hollanda was erg onder de indruk (of kon ze zo goed toneelspelen...?). Na het bekijken van de overige drie, al net zulke mooie pleinen, leverden de fietsers ons weer af bij het startpunt.
Onze volgende stop was het prachtige plaatsje Sancti Spiritus. Eerst naar binnen voor de lunch met natuurlijk weer live muziek en daarna 45 minuten de tijd om zelf het mooie centrum te verkennen. Wat een prachtige straatje én pleinen. Ook vond Iovanni nog een schattig telefoon/computerwinkeltje waar ze een betaalbare memorycard voor de filmcamera hadden, want Agnes filmde alles was los en vast zat. Ook in dit dorp weer volop speenvarkens aan het spit, volgens goed gebruik rond de jaarwisseling. Totdat er uit een zijstraatje een nogal vorse, volledig in het roze geklede, dame komt fietsen, waarop Peter G roept: "Hé, ze zitten hier zelfs op de fiets"......!
Dan verder richting Trinidad, maar niet voordat we eerst nog een stop maakten bij de Klokkentoren van Iznaga, beter bekend als de slaventoren. In de ene straat van het dorpje verkochten de bewoners handgemaakte tafelkleden en andere souvenirs. Achterin de tuin van het mooie landhuis aan dezelfde straat liet Iovanni ons kennismaken met een suikerrietpers, vroeger aangedreven door slaven. Dit moest natuurlijk even geprobeerd worden. Daarna beklommen de helden de slaventoren, aangemoedigd door de benedenblijvers met hoogtevrees. De bus in: "Vamos a la Playa".
Toen heel in de verte het grote hotel Amcon in beeld kwam zette Juan Carlos ook nog maar eens gezellig de radio op standje 10. In navolging van hem zat even later de hele bus met de handen in de lucht mee te deinen op de muziek van de 'Lion King'. De passagiers van een tegemoet komende bus vielen bijna uit hun stoel.... Ja, Juan Carlos vond het wel wat die maffe kaaskoppen. Nadat Franka hem -in perfect Spaans- had gewezen op een loslopende hond maakte hij vervolgens bij elke andere loslopende hond een geluid 'klinkend als 'kai, kai, kai' en steeds opnieuw lag de hele bus in een deuk, tot groot plezier van Juan Carlos.
Het leek wel of Iovanni nog moest 'onderhandelen' om ons onder te brengen in de gereserveerde kamers, zo lang duurde zijn gesticuleer aan de balie. Uiteindelijk kwam hij met de sleutels en het goede nieuws dat er geen warm water was. Met maar één werkende lift duurde het even voordat we de 5e verdieping van dit gedateerde hotel hadden bereikt en onze kamer gevonden. Het enige wat positief was aan de kamer bleek het uitzicht, als je het smerige raam tenminste had opengeschoven. Maar snel naar het terras om een biertje te scoren. Ook de eerste indruk van de eetzaal bleek niet de beste. Van enige afzuiging had men nog nooit gehoord, dus door het bakken en braden was het zicht hier minder dan 50 meter. Het eten bleek uiteindelijk mee te vallen. 's-Avonds was er bij de buitenbar een dans- en modeshow.
